فرمان‌برداری همیشه پاداشی نیکو دارد

دوازدهمین جلسه از دور هشتم  کارگاه‌های آموزشی عمومی کنگره ۶۰ سیرجان، با استادی مسافر قاسم، نگهبانی مسافر محمد و دبیری مسافر سعید، با دستور جلسه «از فرمان‌برداری تا فرماندهی» پنجشنبه  13 شهریور 1404 ساعت 16 آغاز به کار کرد

خلاصه سخنان استاد:

فرمان‌برداری تا فرماندهی ، مسیری است که هر انسان در کنگره باید طی کند؛ مسیری از فرمان‌برداری تا فرماندهی. خداوند به انسان نعمت بزرگ اختیار را عطا کرده است، اما وقتی فرد به سمت مصرف مواد می‌رود، این اختیار را به مواد می‌سپارد. در این شرایط، دیگر نه تصمیم‌ها  و نه اعمالش در کنترل او است؛ بلکه این مواد هستند که برای او تعیین تکلیف می‌کنند. به همین دلیل فرد مصرف‌کننده نمی‌تواند به‌موقع سرکار برود، به وظایف خانوادگی خود عمل کند یا حتی به ساده‌ترین امور روزمره‌اش برسد.

در کنگره، قوانینی مشخص وجود دارد که از همان ابتدا به تازه‌واردان آموزش داده می‌شود؛ قوانینی همچون حضور منظم در سه جلسه‌ی هفتگی، رعایت پوشش مناسب، نوشتن سی‌دی‌ها و... . اجرای این قوانین به ما می‌آموزد که چگونه فرمان‌بردار باشیم.

وقتی وارد لژیون می‌شویم، باید گوش‌به‌فرمان راهنما باشیم؛ چرا که راهنما این مسیر را پیموده و به نتیجه رسیده است. اگر بخواهیم روزی فرمانده‌ی خوبی باشیم، باید ابتدا فرمان‌بردار خوبی باشیم.

در کنگره دو دسته انسان وجود دارند: دسته اول ـ کسانی که پس از رسیدن به رهایی، کنگره را ترک کرده و به زندگی شخصی خود بازمی‌گردند و دسته دوم ـ کسانی که پس از رهایی در کنگره می‌مانند و خدمت‌گزار می‌شوند، علت ماندن دستهٔ دوم روشن است؛ آن‌ها دیده‌اند که دیگران بدون هیچ چشم‌داشتی دست یاری به سویشان دراز کرده و کمکشان کرده‌اند تا به درمان برسند. پس وظیفهٔ اخلاقی و انسانی خود می‌دانند که خدمت کنند.

اگر می‌خواهی حال خوبی داشته باشی؛ باید خدمت‌گزار باشی. واقعیت این است که کسانی که در کنگره خدمت می‌کنند، نه‌تنها حال خوبی دارند، بلکه با گذر زمان حالشان بهتر می‌شود. خدمت، یک انرژی عظیم در وجود انسان ایجاد می‌کند که او را به آرامش، تعادل و رشد شخصی می‌رساند، فرمان‌برداری همیشه پاداش دارد. شاید در آغاز راه، کمی سخت و دشوار به نظر برسد، اما اگر با دل‌وجان فرمان‌بردار باشیم، از سختی‌ها عبور خواهیم کرد و پس از عبور از این سختی‌ها، پاداش اصلی به ما داده می‌شود؛ پاداشی که چیزی جز حال خوش، آرامش درونی و آسایش پایدار نیست.

فرمان‌برداری، پلی است که ما را از اسارت و ناتوانی، به آزادی و فرماندهی بر نفس و زندگی‌مان می‌رساند. وقتی فرمان‌برداری را به‌خوبی بیاموزیم، می‌توانیم در جایگاه فرماندهی، دیگران را نیز به روشنایی و رهایی هدایت کنیم.

ارسال: مسافر سیروس