شیشه ماده‌ای محرک خطرناک و فوق‌العاده مخرب است

سلام دوستان، زهره هستم یک همسفر

در مورد دستور جلسه‌ی این هفته باید بگویم که من از نزدیک تجربه‌ای با مصرف‌کننده‌ی شیشه نداشتم، چون مصرف مسافر من شیشه نبود. اما از طریق اخبار، صحبت‌های درون کنگره و مشارکت خانواده‌هایی که عزیزانشان مصرف‌کننده شیشه بودند، با عمق تخریب‌های این ماده‌ی خطرناک آشنا شدم. شیشه یک ماده‌ی بسیار محرک و مخرب است که مصرف آن باعث بروز توهمات شدید و خطرناک می‌شود. شنیده‌ام که فرد شیشه‌ای، در حالت توهم دست به جنایت‌هایی می‌زند که باورکردنی نیست؛ مثل بریدن سر فرزند خود، پرت شدن از ساختمان بلند به خیال پرواز، یا زندانی کردن همسر و فرزندان. تمام این فجایع، نتیجه‌ی مصرف ماده‌ای است که مستقیماً روی سیستم عصبی و لذت مغز اثر می‌گذارد.

شیشه باعث می‌شود مغز به شکل غیرطبیعی تحریک شود و با ایجاد توهم، فرد را به ادامه‌ی مصرف وابسته کند. قدرت تخریب این ماده آن‌قدر زیاد است که برخی از افراد در تلاش برای ترک تریاک به سمت مصرف شیشه رفته‌اند، اما وقتی به خود آمده‌اند، متوجه شده‌اند که از گودال به چاه افتاده‌اند! یکی از دلایل افزایش مصرف شیشه، اطلاعات غلطی است که بین مردم رواج پیدا کرده؛ مثلاً اینکه چون شیشه مورفین ندارد، اعتیادآور نیست یا اینکه برای کاهش وزن مناسب است! در حالی‌که این باورها کاملاً نادرست و خطرناک هستند.

در کنگره ۶۰ به‌روشنی اثبات شده که شیشه نه‌تنها اعتیادآور است، بلکه علت بسیاری از رفتارهای جنون‌آمیز و خودآزاری و دیگرآزاری‌هایی است که در صفحه‌ی حوادث روزنامه‌ها می‌خوانیم. مثل کشیدن دندان سالم، سوراخ کردن پوست بدن، یا حتی بیرون آوردن چشم. همه‌ی این اتفاقات، نتیجه‌ی جابه‌جایی در سیستم شبه‌افیونی بدن انسان است؛ سیستمی که با مصرف شیشه از کار می‌افتد و فرد را به سمت رفتارهای غیرعادی و تخریب‌گر می‌کشاند. اما خوشبختانه راه درمان این مشکل بزرگ در کنگره ۶۰ پیدا شده است. تخریب‌های شیشه فقط به فرد محدود نمی‌شود، بلکه خانواده نیز آسیب فراوان می‌بیند. درمان این آسیب‌ها زمان‌بر، هزینه‌بر و نیازمند صبر و آموزش است.

در کنگره ۶۰، با داروی OT و متد DST، درمان آغاز می‌شود. مقدار دارو با دقت و براساس وضعیت مسافر، توسط راهنما تعیین می‌شود. داروی اپیوم خوراکی با داشتن ۲۵ آلکالوئید، می‌تواند سیستم شبه‌افیونی بدن را که توسط مصرف شیشه تخریب شده، بازسازی کند. این فرآیند حدود ۱۱ ماه زمان می‌برد و خوشبختانه هزاران مسافر با همین روش به درمان قطعی رسیده‌اند. درمان در کنگره فقط ظاهری نیست، بلکه ریشه‌ای و عمیق است. حتی شکل و ساختار مغز، که در اثر مصرف شیشه تغییر کرده و لکه‌های سیاه روی آن ایجاد شده، به حالت طبیعی بازمی‌گردد. و این یعنی تعادل کامل جسم، روان و جهان‌بینی.

من از صمیم قلب امیدوارم که همه‌ی کسانی که درگیر اعتیاد هستند، با کنگره ۶۰ آشنا شوند و به درمان واقعی و رهایی دست یابند. خدا را هزاران بار شکر می‌کنم که تنها جایی در دنیا که واقعاً می‌تواند شیشه را درمان کند، کنگره ۶۰ است. به امید روزی که کنگره ۶۰ جهانی شود و همه‌ی انسان‌های دربند، مخصوصاً مصرف‌کنندگان شیشه، از این زندان سهمگین آزاد شوند.

سلام دوستان، هاجر هستم یک همسفر

موضوع دستور جلسه: تخریب‌های شیشه و مخدرهای جدید و درمان آن با متد DST، یکی از موادی که امروزه در جهان مصرف‌کنندگان زیادی دارد، شیشه یا همان آیس یا کریستال است. در اروپا و آمریکا، بیشتر آن را با نام "آیس" می‌شناسند. این ماده نه‌تنها یک مخدر نیست، بلکه یک محرک بسیار قوی و مخرب شدید برای سیستم عصبی و بیوشیمی مغز انسان به شمار می‌آید. شیشه باعث می‌شود فرد کاملاً از حالت طبیعی و تعادل روانی خارج شود. ماده‌ی اصلی شیشه، آمفتامین است که از نظر ظاهری شبیه به خرده شیشه یا دانه‌های ریز نبات سفید و بی‌بو است.

مصرف این ماده باعث می‌شود میزان دوپامین در بدن تا ۱۱ برابر افزایش یابد و فرد دچار احساس سرخوشی شدید شود. در این حالت، فرد ساعت‌ها بی‌وقفه فعالیت می‌کند و نیازی به خواب احساس نمی‌کند. اما پس از پایان تأثیر ماده، دچار خستگی شدید، خواب طولانی و سردردهای سنگین می‌شود؛ به‌گونه‌ای که برای رهایی از این وضعیت، دوباره سراغ مصرف می‌رود و این چرخه‌ی وابستگی ادامه می‌یابد.

متأسفانه برخی به اشتباه تصور می‌کنند چون شیشه حاوی مورفین نیست، اعتیادآور هم نیست؛ در حالی‌که اعتیاد به شیشه بسیار سنگین‌تر و خطرناک‌تر از مواد مخدری مثل تریاک یا هروئین است. تخریب‌های مغزی ناشی از مصرف شیشه بسیار عمیق‌تر و گسترده‌تر هستند.

مصرف‌کنندگان شیشه معمولاً در دو فاز اصلی دچار توهم شدید می‌شوند: یکی اینکه توهمات جنسی یا بدبینی‌های افراطی نسبت به اطرافیان پیدا می‌کنند و یا احساس تحت نظر بودن و شک شدید به دیگران را دارند. یکی از مواد دیگری که از شیشه مشتق شده و در برهه‌ای از زمان در سطح وسیعی مصرف شد، اکستازی بود. مصرف قرص اکستازی در ایران تا اوایل دهه ۸۰ افزایش یافت، اما خوشبختانه پس از چند سال با کاهش چشمگیر مواجه شد و امروزه کمتر اثری از آن دیده می‌شود.

از دیدگاه کنگره ۶۰، شیشه یکی از خطرناک‌ترین مواد اعتیادآور است، اما با این حال، اعتقاد بر این است که هر نوع اعتیادی قابل درمان است. خوشبختانه بسیاری از مصرف‌کنندگان شیشه در کنگره با استفاده از متد DST به درمان قطعی رسیده‌اند. لازم به ذکر است تنها دارویی که می‌تواند اعتیاد به شیشه را درمان کند، شربت OT یا همان تریاک دارویی است که در کنار روش DST، به فرد کمک می‌کند تا به تعادل جسم، روان و جهان‌بینی برسد.

سلام دوستان، بتول هستم یک همسفر

دستور جلسه این هفته در رابطه با شیشه و تخریب‌های آن است. تا قبل از ورودم به کنگره ۶۰، من هم مثل خیلی‌ها فکر می‌کردم اعتیاد چیزی نیست جز یک انتخاب اشتباه، و درمان آن هم فقط با کمی اراده و کنار گذاشتن خودخواهی امکان‌پذیر است. تصورم این بود که مصرف‌کننده اگر بخواهد، می‌تواند با روش‌های متداول ترک کند و به‌راحتی از بند مواد آزاد شود. اما با ورودم به کنگره متوجه شدم که قضیه بسیار عمیق‌تر از این حرف‌هاست. در کنگره آموختم که در سیستم ایکس فرد مصرف‌کننده، به‌دلیل مصرف مداوم مواد مخدر بیرونی، جایگزینی به‌جای مواد مخدر درونی بدن صورت گرفته است. برخلاف آنچه در کتاب‌ها نوشته شده، این جایگزینی برگشت‌پذیر است؛ ولی تنها در صورتی که زمان مناسب، داروی مناسب و مقدار مناسب دارو در اختیار بدن قرار گیرد—آن هم تحت نظر راهنمایی آگاه و آموزش‌دیده.

یکی از خطرناک‌ترین موادی که در دنیا مصرف‌کنندگان زیادی دارد، شیشه یا آیس یا کریستال است. این ماده در واقع یک محرک بسیار قوی است، نه مخدر، اما قدرت تخریب آن فوق‌العاده زیاد است. شیشه مستقیماً بر سیستم عصبی و بیوشیمی مغز تأثیر می‌گذارد و فرد را از تعادل طبیعی خارج می‌کند. ماده اصلی آن آمفتامین است، هرچند گاهی از افدرین نیز استفاده می‌شود. شیشه از نظر ظاهری شبیه خرده شیشه یا نبات ریز سفیدرنگ و بدون بو است. مصرف این ماده باعث می‌شود دوپامین بدن تا ۱۱ برابر افزایش یابد و شخص دچار نشئگی و سرخوشی شدید شود. فرد ساعت‌ها بدون نیاز به خواب می‌تواند فعالیت کند، اما بعد از پایان تأثیر ماده، دچار خستگی شدید، خواب طولانی، بی‌قراری و سردرد می‌شود؛ طوری که برای رهایی از این حالت، دوباره به مصرف پناه می‌برد.

سابقه‌ی مصرف شیشه به جنگ جهانی دوم برمی‌گردد. برخلاف تصور غلط رایج، این ماده انرژی‌زا نیست، بلکه ذخیره‌ی انرژی بدن را یک‌باره آزاد می‌کند؛ انرژی‌ای که باید در چند شبانه‌روز مصرف شود، یک‌شبه تخلیه می‌شود و بدن را دچار تخریب شدید می‌سازد.‌ مصرف‌کنندگان شیشه معمولاً با عنوان "مصرف‌کنندگان شاخ‌دار" شناخته می‌شوند، چون در صورت عدم درمان، نه تنها خود، بلکه خانواده و حتی محله را هم می‌توانند دچار آسیب کنند. نشئگی شیشه شبیه هیچ ماده‌ی دیگری نیست و بسیار ویرانگرتر است. متأسفانه هنوز هم برخی تصور می‌کنند چون شیشه مورفین ندارد، پس اعتیاد ندارد؛ در حالی‌که اعتیاد به شیشه بسیار سنگین‌تر و خطرناک‌تر از موادی مثل تریاک و هروئین است.

از عوارض طولانی‌مدت مصرف شیشه می‌توان به اختلال در پروستات، آسیب کبدی، جوش‌های پوستی، ترک خوردن پوست، خرد شدن دندان‌ها و بی‌قراری اشاره کرد. در شرایطی که دنیا هنوز نتوانسته راه درمان قطعی برای اعتیاد پیدا کند و با صرف هزینه‌های کلان در پی کشف ژن اعتیاد و ساخت واکسن هستند، در کنگره ۶۰ درمان اعتیاد به شیشه به سادگی و با روش DST انجام می‌شود.

در بیرون از کنگره، خیلی‌ها بر این باورند که شیشه درمان ندارد. اما در کنگره، افراد زیادی هستند که سابقه مصرف شیشه دارند و امروز نه‌تنها درمان شده‌اند، بلکه از بهترین راهنمایان و خدمتگزاران هستند. حتی بعضی از آن‌ها در تیم‌های ورزشی مثل راگبی و رشته‌های دیگر فعالیت حرفه‌ای دارند. در کنگره ۶۰، با روش تدریجی DST و داروی OT (تریاک دارویی)، درمان آغاز می‌شود. این روش نه‌فقط برای شیشه، بلکه برای تمام مواد مخدر و محرک، روشی کارآمد و علمی است. داروی OT با دارا بودن ۲۵ آلکالوئید، توانایی بازسازی سیستم شبه‌افیونی تخریب‌شده بدن را دارد. و پس از ۱۱ ماه سفر، فرد می‌تواند به تعادل و سلامتی کامل برسد.

رابط خبری: همسفر افسانه رهجوی راهنما همسفر سمانه (لژیون اول)
عکاس: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر سمانه (لژیون اول)
ارسال: همسفر معصومه رهجوی راهنما همسفر مهدیه (لژیون دوم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی سنایی