ادب، یعنی احترام به خویشتن پیش از احترام به دیگران

گاه نوری از جانب خداوند بر دل می‌تابد، نوری که نه با چشم؛ بلکه با جان احساس می‌شود و ناگهان مسیرهایی را روشن می‌کند که پیش‌تر در تاریکیِ ناآگاهی گم شده بودند. آن‌جا که واژه‌هایی چون ادب، آداب معاشرت و تعادل، معنای واقعی خود را بازمی‌یابند. آن‌جا که انسان دوباره بیدار می‌شود. چه شگفت‌انگیز است که گاهی کوچک‌ترین رفتارها، ژرف‌ترین اثر را بر روح انسان می‌گذارند. یک نگاه مهربان، لبخندی بی‌ریا یا برخوردی ساده می‌تواند مرز میان ادب و بی‌ادبی، تعادل و بی‌تعادلی را به روشنی ترسیم کند.

از روزی که با کنگره۶۰ آشنا شدم، مفاهیمی چون ادب، آداب معاشرت و تعادل برایم رنگ و بویی تازه گرفتند، نه آن تعاریف خشک و رسمیِ کتاب‌ها؛ بلکه تجربه‌ای عینی، ملموس و جاری در لحظه‌لحظه‌ زندگی. منِ همسفر، پیش‌تر می‌پنداشتم که معاشرت یعنی رفتار خوب با دیگران یا رعایت ظَواهِر اجتماعی؛ اما امروز می‌دانم که معاشرت واقعی یعنی هَم‌زیستیِ مُسالِمَت‌آمیز، یعنی درکِ حال یکدیگر، یعنی دانستنِ زمانِ سخن گفتن و سکوت کردن. ادب، یعنی احترام به خویشتن، پیش از احترام به دیگران. بی‌ادبی را بسیار دیده‌ام، در کلامی که خنجر شد، در نگاهی که تحقیر را فریاد زد، در بی‌توجهی‌هایی که بی‌رحمانه روح انسان را زخمی کردند و از خود پرسیده‌ام: آیا بی‌ادبی همان بی‌تعادلی نیست؟ مگر نه این‌که انسانِ آرام، انسانی که به تعادل درونی رسیده، نیازی به خشونت یا تحقیر ندارد تا خود را اثبات کند؟

کنگره۶۰ به من آموخت که ادب فقط یک انتخاب نیست؛ بلکه نشانه‌ای است از سلامت روان، از آرامش درون و بی‌ادبی، فریادی‌ است خاموش از ناآرامی روح. تعادل تنها آرام بودن در ظاهر نیست. تعادل یعنی هماهنگی در افکار، گفتار و رفتار؛ یعنی نوسان نداشتن میان افراط و تفریط، میان قهر و آشتی. من آموختم که برای رسیدن به تعادل، نخست باید صبور بود؛ باید دید، باید شنید، باید فهمید و باز هم صبر کرد.

همسفر بودن، تنها همراهی در مسیر درمان نیست؛ بلکه یعنی حفظ ادب در دل رنج، حفظ احترام در اوج خستگی و پافشاری بر تعادل؛ حتی وقتی همه‌چیز بی‌تعادل به‌ نظر می‌رسد. شاید سخت‌ترین نقطه‌ این راه همین‌جا باشد، جایی که باید در طوفان بی‌ادبی‌ها، آرام بمانی. در میان آشوبِ بی‌تعادلی‌ها خود را استوار نگه داری. همان‌جایی که ادب و تعادل دیگر فقط واژه نیستند؛ بلکه به سبک زندگی‌ات تبدیل می‌شوند. این دل‌نوشته تقدیم به دل‌هایی که روزی در تاریکیِ بی‌تعادلی گم شده بودند و به دل‌هایی که هنوز در جست‌وجوی نوری هستند از جنس آرامش و ایمان.

نویسنده: همسفر لیلا رهجوی راهنما همسفر معصومه (لژیون اول)
رابط خبری: همسفر فاطمه رهجوی راهنما همسفر معصومه (لژیون اول)
عکاس: همسفر طاهره رهجوی راهنما همسفر معصومه (لژیون اول)
ارسال: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر معصومه (لژیون اول) دبیر سایت
همسفران نمایندگی بروجرد