دیده‌بان جایگاه سازمانی ندارد

در تقویم زندگی‌ام، بعضی روزها نه با عدد، که با نور مشخص می‌شوند. هفته دیده‌بان یکی از همان روزهای نورانی‌ست.‌ روزهایی که دل، بی‌اختیار، سر تعظیم فرود می‌آورد در برابر مردان و زنانی که بی‌هیاهو، بی‌ادعا، اما با قلبی سرشار از ایمان، ستون‌های کنگره را استوار نگه داشته‌اند.

دیده‌بان‌ها، فقط جایگاهی سازمانی ندارند، آن‌ها جایگاهی در دل ما دارند. آن‌ها نماد مسئولیتی هستند که نه با زور، که با عشق پذیرفته شده. آن‌ها ستون‌هایی هستند که هیچ‌گاه از طوفان‌ها نترسیدند، چون خوب می‌دانستند که پناه هزاران انسانی‌اند که روزی خسته، شکسته، یا گم‌شده وارد این راه شدند.

شما عزیزان، راه را دیده‌اید وقتی دیگران فقط دیوار می‌دیدند. مسیر را هموار کردید، حتی وقتی زیر پایتان خار بود. و ما، امروز اگر با خیال راحت در این ساختار رشد می‌کنیم، اگر حال دلمان بهتر است، اگر به امید، نگاهی دوباره داریم، به واسطه حضور خالصانه و مسئولانه شماست.

دیده‌بان‌ها، همیشه در صف اول‌اند، اما نه برای دیده شدن؛ بلکه برای محافظت از ارزش‌هایی که کنگره با آن زنده است: عقل، عشق، ایمان، نظم، حرمت، آموزش، صبر… .شما فراتر از نگهبان ساختار هستید؛ شما نگهبان رؤیای هزاران انسانید که با کنگره، دوباره از نو متولد شدند.

کلمات کم‌اند برای توصیف عمق خدمتی که کرده‌اید. دل‌های ما اما، پر از حس قدردانی‌ست… .نه فقط در این هفته، که در تمام لحظاتی که زندگی‌مان، نفسمان، آرامشمان را مدیون کنگره هستیم. در هیاهوی زندگی، گاهی صداهایی شنیده نمی‌شوند ،اما صدای شما، در قلب ما طنین انداخته، حتی اگر سکوت کرده باشید.

این دلنوشته را تقدیم می‌کنم به شما، که فراتر از یک دیده‌بان، چراغ‌دار مسیر انسانیت بودید و هستید. باشد که در سایه خدمت بی‌منتتان، برکت، نور و آرامش همیشه همراهتان باشد. با تمام وجود، قدردانتان هستیم.

نویسنده، ویراستاری و ارسال: همسفر آتوسا رهجوی راهنما همسفر فاطمه (لژیون هفتم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی ابوریحان تهران