باور به ارزشمندی انسان

وادی دوم در پی وادی اول که تأکید بر تفکر و اندیشیدن دارد، می‌آید. همه‌ ما انسان‌ها به طور مداوم در حال فکر کردن و اندیشیدن به خود، دیگران و محیط پیرامون هستیم؛ هم‌چنین می‌توانیم در مورد هر موضوعی تحلیل، بررسی و ارزیابی کنیم. اما آیا این ارزیابی‌ها و نتیجه‌گیری‌ها همیشه درست است؟ گاهی انسان در فراز و نشیب‌های زندگی به‌خصوص زمانی که در عمق تاریکی‌ها قرار می‌گیرد و به پوچی و بی‌هدفی می‌رسد، با خود تکرار می‌کند اصلاً چرا من به دنیا آمدم؟

فایده‌ این همه رنج و سختی کشیدن چیست؟ بود و نبود من یا دیگری چه تأثیری بر این جهان دارد؟ این افکار، زاییده‌ ذهنی بیمار و البته به دور از دانش، اطلاعات و آگاهی در مورد هستی و همچنین نبود ارتباطی عمیق با خود است. زندگی کردن با ضد ارزش‌ها، بودن در تاریکی‌ و نداشتن بینش و جهان‌بینی بر مبنای واقعیت‌ها، دستاوردی جز این نخواهد داشت. فقط کسب آگاهی و حرکت در مسیر ارزش‌ها و صراط مستقیم می‌تواند ما را از تاریکی‌ها به سمت نور و روشنایی‌ها هدایت کند.

زمانی که من به این بینش رسیدم که هر موجودی بنا بر دلیل مشخصی و رسالتی که در این جهان دارد پا به عرصه‌ وجود گذاشته است و مانند دانه‌های زنجیر به هم پیوسته‌اند و بر حیات دیگر موجودات و آفریده‌های این جهان تأثیرگذار است، آن‌گاه خود را انسانی ارزشمند می‌بینم و احساس مسئولیت و کنترل بیشتری بر افکار، گفتار و اعمال خود نسبت به قبل دارم زیرا که برداشتِ امروزم نتیجه‌ی کاشتِ دیروزم خواهد بود.

اگر نگاهی عمیق و کمی عارفانه و فیلسوفانه به خود، خلقت، قوانین هستی و ابعاد مختلف آن داشته باشیم، می‌توانیم به یاری قدرت مطلق از گذرگاه‌های پر از فراز و فرود زندگی عبور کنیم و درس‌هایی را که لازم است، بیاموزیم. یکی از اهداف کنگره‌۶۰ مقاوم شدن، ضد ضربه شدن و به تعالی رسیدن انسان‌ها است.

نویسنده: همسفر نگار رهجو راهنما همسفر زینب (لژیون دوم)
ویرایش: همسفر سوفیا رهجو راهنما همسفر ثریا (لژیون چهاردهم)
ویراستار و ارسال: همسفر مرضیه رهجو راهنما همسفر بهاره (لژیون دوازدهم)
همسفران نمایندگی ایمان