ظرفیت ذره‌ذره بالا می‌رود

جلسه هفتم از دوره سی‌وششم کارگاه‌های آموزشی خصوصی همسفران کنگره ۶۰ ویژه نمایندگی عمان سامانی شهرکرد با دستور جلسه «ظرفیت، مسئولیت، (قبله گم کردن، نق زدن، حاشیه)» به استادی راهنمای تازه‌واردین همسفر نسیم، نگهبانی همسفر الهه و دبیری همسفر سارا در روز دوشنبه 27 فروردین‌ماه ۱۴۰۳ ساعت ۱۶:۰۰ آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:

عید فطر را به همه دوستان تبریک می‌گویم. دستور جلسه «ظرفیت، مسئولیت (قبله گم کردن، نق زدن، حاشیه)» است. ظرفیت، به معنای اندازه است و تمام هستی بر مبنای همین ظرفیت مشخص‌شده است. هستی مشخص می‌کند که هر موجودی چه ظرفیتی دارد. اگر من در جایگاهی که قرار می‌گیرم ظرفیت آن جایگاه را داشته باشم، نتیجه‌ای برای من دارد و باعث می‌شود که حس و حال من خوب بشود؛ اما وقتی‌که آن جایگاه مناسب ظرفیت من نباشد؛ حس بدی از آن جایگاه به دست خواهم آورد. ما هر چه ظرفیت خودمان را بالاتر ببریم، هستی ما را در جایگاه‌های بالاتری قرار می‌دهد.

جایگاه ظرفیت در انسان، در قلب او است. ظرفیت انسان‌ها با هم متفاوت است. ما اگر بخواهیم ازنظر مالی، تحصیل، مقام و ... در جایگاه‌های بالاتری قرار بگیریم؛ باید ظرف وجودی خودمان را بالا ببریم تا اندازه آن شود، در غیر این صورت آن ظرفیت و اندازه به ما داده نمی‌شود و تمام حالت‌های روحی، روانی و حتی سلامتی ما را تحت تأثیر قرار می‌دهد. همان‌طور که آقای مهندس فرموده‌اند: «بعضی از افراد، حتی ظرفیت سلامتی خودشان را ندارند؛ یا تمارض به بیماری می‌کنند یا اگر بعضی از افراد سالم باشند برای بقیه مشکل به وجود می‌آورند»؛ بنابراين باید برای سلامتی هم ‌ظرفیت داشته باشیم.

ظرفیت چگونه به وجود می‌آید؟ ظرفیت توسط هستی، به تمام موجودات به‌طور یکسان داده می‌شود. من یک‌دفعه نمی‌توانم ظرفیت خودم را بالا ببرم. ظرفیت ذره‌ذره و به‌صورت تدریجی بالا می‌رود. طبق همان وادی نهم که وادی نقطه تحمل است؛ وقتی نیرویی از کم شروع شود و به درجه بالا و بالاتر برسد، نقطه تحمل پیدا می‌شود. ظرفیت هم رابطه مستقیمی با نقطه تحمل دارد؛ یعنی هرچقدر نقطه‌ تحمل بالا برود، ظرفیت ما هم بالاتر می‌رود. من با کسب علم، آگاهی، شعور و فهم می‌توانم ظرفیت خودم را بالا ببرم. باید روی مثلث دانایی خودم که همان آموزش، تجربه و تفکر است کار کنم تا ظرفیت خود را بالا ببرم.

مورد دیگر مسئولیت است. وقتی‌که من پذیرش و ظرفیت لازم را پیدا کردم و در جایگاهی قرار گرفتم،  در مقابل آن جایگاه مسئول هستم؛ یعنی باید نسبت به آن جایگاه پاسخگو باشم؛ مثلاً من در جایگاه مادری که قرار می‌گیرم، نسبت به رفتارهای فرزند خودم باید پاسخگو باشم. در جایگاه همسفری، همسری و ... در هر جایگاهی که قرار دارم باید مسئولیت آن را بپذیرم.

در کنگره، راهنما باید پاسخگوی رهجوی خودش باشد؛ یعنی اگر که رهجو قوانین را رعايت نکرد و نظم را برهم زد، راهنما در قبال رهجو مسئولیت دارد، همین‌طور وقتی رهجو قبول کرده و در جایگاه رهجو قرارگرفته، نسبت به جایگاه خودش باید به راهنما پاسخگو باشد که چرا دیر به کنگره آمده، چرا قوانین را انجام نداده و چرا سی‌دی ننوشته است. وقتی ما در جایگاهی قرار گرفتیم، باید پاسخگوی اعمال خود باشیم.

حالا چرا انسان‌های بزرگی مثل انبیا، حافظ یا سعدی در این جایگاه قرار گرفتند؟ چون آن جایگاه به‌اندازه شهر وجودی آن‌ها بوده است. حالا انسان‌هایی هم هستند که ازنظر علمی، مقام و مالی در جایگاهی قرار می‌گیرند و ظرف وجودی آن‌ها اندازه نیست و باعث تخریب هم برای خودشان و هم برای دیگران می‌شود؛ مثلاً یک شخص، ظرف وجودی‌اش اندازه یک پول سیاه است؛ وقتی‌که یک‌دلاری به او می‌دهند، فوری به هم می‌ریزد و باعث تخریب برای خودش و دیگران می‌شود.

مسئله بعدی قبله گم کردن است. قبله گم کردن؛ یعنی گم کردن هدف. برای انسان‌هایی به‌کاربرده می‌شود که پیمان الست خودشان را که با خداوند بسته‌اند فراموش می‌کنند و درراه دیگری قدم می‌گذارند و جهت خودشان را گم می‌کنند، این را قبله گم کردن می‌گویند.

قبله گم کردن در مورد انسانی به کار می‌رود که افرادی به او کمک می‌کنند تا به یک نقطه و به یک جایگاهی برسد، دستش را می‌گیرند، ولی وقتی به آن نقطه رسید یادش می‌رود چه کسانی به او کمک کردند و چه کسانی دستش را گرفتند. اینجاست که خداوند در قرآن کریم می‌فرماید: «إِنَّ ٱلۡإِنسَٰنَ لِرَبِّهِۦ لَكَنُودٞ؛ انسان به رب خودش ناسپاس است». مثل منی که وقتی وارد کنگره شدم؛ حال خوبی نداشتم، حسم بد بود و در تاریکی بودم. به کنگره آمدم و کنگره به من راهنما داد. راهنما به من آموزش داد و من را راهنمایی کرد تا توانستم از آن جهل خودم بیرون بیایم و توانستم حال خودم را خوب کنم. من باید همیشه شکرگزار جایگاهی که در آن قرار دارم باشم و در قبال این جایگاه همیشه مسئول باشم.

آقای امین در «سی‌دی گره مسئولیت» می‌فرمایند: «وقتی‌که شخصی در جایگاهی قرار می‌گیرد و قدر آن جایگاه را نمی‌داند و شکرگزار نیست، قطعاً آن جایگاه از او گرفته می‌شود و به دیگران داده می‌شود.»

درنهایت اگر به انسان یک مسئولیتی داده بشود که ظرفیت و گنجایش آن جایگاه را نداشته باشد، قبله‌اش را گم می‌کند و باعث تخریب هم برای خودش و هم برای دیگران می‌شود، پس نسبت به هر چیزی که خداوند به ما داده است باید شکرگزار باشیم.

مرزبانان کشیک: همسفر پروین و مسافر حسین
تایپ: همسفر طاهره رهجوی راهنما همسفر آسیه (لژیون یکم) و همسفر مهری، راهنمای تازه‌واردین
عکاس خبری: همسفر زری رهجوی راهنما همسفر سودابه (لژیون چهارم)
ویراستار و ارسال: همسفر پرتو رهجوی راهنما همسفر آسیه (لژیون یکم)
همسفران نمایندگی عمان سامانی