انسانِ عاشق هیچ‌وقت همه چیز را سیاه نمی‌بیند

سلام دوستان سوسن هستم همسفر
آن‌چه باور است محبّت است و آن‌چه نیست ظروف تهی‌ است.
محبّت یک صورت مسئله‌ای است که اگر راه‌ِحل آن را پیدا نماییم؛ عشق پدید می‌آید، عشق هیچ انتهایی ندارد و نقطه‌ی پایان آن بی‌انتهاست.
زمانی شخصی به کسی می‌گوید که عاشق او شده باید تا آخرین لحظه به او عشق بورزد و محبّت او پایانی نداشته باشد و از عصاره‌ی جان خود در اختیار او بگذارد.
مسئله عشق و محبّت از ابتدا بوده و همیشه درحالِ افزایش است؛ دایره عشق همیشه در جهان‌های دیگر در شعاع است و خداوند، هستی و موجودات را از عشق و محبّت به‌وجود آورده و از بهترین نعمت‌ها در اختیارِ آن‌ها قرار داده، محبّت و عشقِ او برای همه موجودات یکسان است.
خداوند عشق و محبّتِ زیادی نسبت به بنده‌های خود دارد که از بین هزاران عیب و نقص از خیلی موارد چشم‌پوشی می‌کند و شاید چند نمونه از آن‌ها را نمایان کند؛ انسان اگر عاشق باشد دیگران هرکارِ منفی و ناشایستی در حق او انجام داده باشند از آن‌ها چشم پوشی می‌کند و همیشه با محبّت با آن‌ها برخورد می‌کند.
انسانِ عاشق هیچ‌وقت همه چیز را سیاه نمی‌بیند، قلبِ خود را نسبت به دیگران صاف و صیقل داده و هر اتفاقی برای او رخ دهد همیشه شاکر خداوند است و از آن‌ها درس می‌گیرد، تاریکی‌ها و مشکلات برای او بی‌معنا می‌شود و همیشه علاقه دارد به دیگران محبّت نموده و بخشش داشته باشد.

ویراستار: همسفر زهره رهجوی راهنما همسفر فرشته (لژیون چهارم)

ارسال مطلب: همسفر محبوبه رهجوی راهنما همسفر ناهید (لژیون دهم)

همسفران نمایندگی بنیان مشهد