کنگره ۶۰ نگهبان انسان‌های گمشده و در راه مانده

بنام خالق بیکران ....

مدعی نیکی هستیم، کمال‌گرا و مهر طلب، در این جهان ناتمام، بدون ذره‌ای منطق تنها به دنبال نهایت همه چیز می‌گردیم؛ نهایت ثروت، سلامت، قدرت، عشق و … چه بسا شاید هرگز هیچ‌کس به‌نهایت‌ها دست نیابد، مشهود است که هر انسانی در طول زندگی خویش به کرات ناکامی‌ها و نا‌ملایمات را خواسته و ناخواسته تجربه می‌کند، ولی مورد بحث این است که چگونه باید در دره عمیق رنج‌ها و مشکلات ایستاده بمانیم و پله پله و به آرامی از تراشه‌های سنگ صعود کنیم.

اگر انسان همیشه در حال پیشرفت و خوشحالی باشد، پس خوشحالی چه مفهومی دارد؟ این رنج‌ها و نا‌ملایمات زندگی هر کس است که مفهوم خوشحالی و آرامش روزهای بدون درد و رنجش را می‌سازد، همانا تا تاریکی را نبینیم قدر روشنایی نخواهیم دانست. ذاتاً درد می‌آید تا به انسان عمق ببخشد.

انسان ممکن‌الخطا است، اما هرگز جایز به خطا نبوده و نیست؛ زیرا موهبتی عظیم به‌نام عقل به او عطا شده است، پس در هر کسی امکان کج‌روی و اشتباه وجود دارد، زیرا اهریمن تاریکی، برای تاختن به جهان روشنایی‌ها و گسترش ظلمتش، انسان را از طریق الهام و القا از سیر صعودیش منحرف می‌نماید. اشتباهات انسان، تنها در دفعات ابتدایی اشتباه نام دارد، چنانچه اگر کسی از اشتباهات و خطاهایش نادم، پشیمان، پریشان و خجل نباشد و تصمیم به برگشت از راه ضد ارزش‌ها نداشته باشد، در این‌صورت آن راه و یا آن اشتباه دیگر انتخاب آن فرد است.

دوستان مختلفی از ادیان، ملیت، گرایش و زبان‌های گوناگون داشتم، در تمام ادیان و مذاهب، ملل و سلیقه‌ها بد، بد بوده است و از انسانیت به نیکی یاد شده است، فرق انسان تنها در روش انسان بودن آن‌ها است و بس.

حقیقتاً عصاره درونی همگی ما متصل به قدرت مطلق است، هر چه در مسیر سرشت پاک و نیک انسانیت قدم برداریم، چشمه وجودی ما روح و جسمی پرتر خواهد شد، بایستی زندگی را محترم شماریم، زیرا هیچ یک از ما جهت بیهودگی پا به حیات نگذاشته‌ایم.

جهش‌ها و اثرگذاری‌ها که همان فعالیت مفید برای خود و خلق انسان را از انرژی مثبت سرشار می‌گرداند، بستگی به خود و انتخابمان دارد که چه برگزینیم؟ روشنایی مشتاقانه در انتظار ما است در صورتی که خود ما هم آن را بخواهیم، راه و چاه همه مشخص است و توضیح بیش از این سردرد است.

ما تصمیم می‌گیریم که در نهایت به طرف نور یا تاریکی بایستیم، چشمه‌های جوشان و رود‌های خروشانی باشیم که در آخر به بحر و اقیانوس برسیم، نه آب باریکه‌ای که خورشید وسط بیابان جانش را بگیرد.

در این هستی بیکران هر کسی نگهبان چیزی‌ است، در این مسیر پر پیچ و خم کنگره ۶۰ نگهبان انسان‌های گمشده، خسته و در راه مانده است، کسانی که مقصد را گم کرده‌اند و برای نجات از سرگردانی دنبال راه می‌گردند، دست به دست هم دهیم تا دست هیچ گمشده‌ای خالی نماند تا امنیت در تمام مسیر برای همگی‌مان تأمین باشد و عشق تا بیکران و حتی فراتر از آن جاری شود.

نویسنده: همسفر مهتاب، راهنما همسفر لیلا (لژیون هفتم)

رابط لژیون: همسفر الناز، راهنما همسفر لیلا (لژیون هفتم)

ویرایش و ارسال: همسفر معصومه، راهنما همسفر پریا (لژیون سوم)

همسفران نمایندگی صائب تبریزی