اختتامیه اولین دوره مسابقات والیبال جام عقاب طلایی شهرکرد

من شاکر خداوند هستم که کنگره‌ 60، در چهارده رشته ورزشی، در حال فعالیت است و ورزش، جایگاه ویژه‌ای، در بین اعضا پیداکرده است که اگر کسی در وزش کنگره فعالیت نداشته باشد، این کمبود را در خودش حس می‌کند و از حرکت‌های بعدی محروم می‌شود.

تیم راگبی و تیم تیر و کمان، در سطح کشوری در حال فعالیت هستند که مقام‌های متعددی کسب کرده‌اند.

من و تمام اعضای کنگره، با عملکرد خود ثابت کرده‌ایم که اعتیاد، درمان دارد.

 از جناب آقای مهندس و آقای سلامی تشکر می‌کنم که این فرصت را در اختیار من گذاشتند. امیدوارم، بتوانیم در ورزش راگبی، به‌قدری پیش برویم که در کشور، بین تیم‌های شعب کنگره، لیگ داشته باشیم، اگرچه پتانسیل این کار را داریم؛ چون کسانی که در کنگره توانسته‌اند اعتیاد خود را درمان کنند، هر کار سخت دیگری را هم قادرند، انجام دهند.

سخنان دستیار دیده‌بان همسفران، خانم مرجان:

بسیار خوشحالم که امروز در بین شما مسافران و همسفران عزیز هستم.

خدمت تمام مهمانان عزیز، دیده‌بان محترم آقای اصغر منصوری، ایجنت شعبه شیخ بهایی اصفهان و آقای ایمان خوش‌آمد می‌گویم.

با کسب اجازه از اسیستانت محترم، بخشی از فعالیت‌های ورزشی گروه همسفران را به عرض شما می‌رسانم؛

 ورزش یکی از ارکان بسیار مهم کنگره و قسمتی از هویت اعضا آن محسوب می‌شود. برای همسفران هم این قضیه صادق است و پابه‌پای مسافرانشان از بدو ورود به کنگره، تمام تلاش خود را به کار گرفته که در یکی از رشته‌های ورزشی، شروع به فعالیت کنند.

این افراد، همان اشخاصی بودند که قبل از کنگره، کاری جز غصه خوردن و افسردگی نداشتند؛ ولی با حضور در اینجا، خودشان را پیدا و با عمل، خودشان را ثابت می‌کنند که وجود ارزشمندی دارند و به‌عنوان مادر، همسر، خواهر و فرزند، برای ایجاد صلح و آرامش در خانواده، نقش کلیدی و کمک بزرگی هستند.

در وصف آقای مهندس دژاکام بسیار شنیده بودم؛ اما به عینه در این سفر دیدم.

روایتی داریم که می‌گوید: خداوند، از طریق بندگانش، به بندگانش خیر می‌رساند؛ یعنی؛ واسطه‌ رحمت، برکت و لطف خدا، کسی غیر از بندگانش نیست.

 در سفری که همراه شما بودم، به این یقین رسیدم که آقای مهندس دژاکام، لطف و عنایت خداوند بوده و چیزی غیر از دست خدا نیست؛ یعنی کسی که از جانب خدا، به انسان‌ها خیر رسانده و همراهی و کمک می‌کند؛ این عنایت بزرگی بوده که کمتر کسی می‌تواند، به این جایگاه برسد. کسی دست خدا شد که خودش در بدترین شرایط قرار داشته است.

در فضای امروزی جامعه می‌بینیم که بعضی ناامید می‌شوند، برخی‌ بی‌انگیزه و از رحمت خدا غافل می‌شوند؛ بیایند و شما را ببینند؛ اکثراً شما، هیچ راه نجاتی برای خود ندیده و احساس نمی‌کردید که امروز، در اینجا و در آینده باشید. با صدای بلند بدون ترس و واهمه و خجالت بگویید که ما خودمان را از ورطه سقوط و نابودی، نجات داده‌ایم و امروز اینجا می‌گوییم که می‌شود و ما توانستیم.

«آیه ۲۸ سوره بقره: اولئک یرجعون الرحمه الله؛ یعنی؛ به رحمت خدا امید داشته باشید.» چرا ناامید باشیم؟

امروز، این ویروس را می‌بینیم، شرایط اقتصادی جامعه را می‌بینیم، ناامیدی در جامعه موج می‌زند، مگر غیر از ناامیدی، چیزی است که باعث آسیب شود؟!

 امام علی (ع) می‌فرمایند: بزرگ‌ترین مصیبت و بدبختی ما «ناامیدی» است؛

این جمع ادعا می‌کند و با صدای بلند فریاد می‌زند، ما به رحمت و برکت خداوند امیدوار هستیم؛ اگر بخواهم از درد صحبت کنم، شما همه درد کشیده‌اید؛ اگر بخواهم از امید صحبت کنم، همه شما امید را به عینه تجربه کرده‌‌اید پس در جمع شما خیلی نمی‌شود سخن به گزاف گفت.

 این پیام مرا به آقای مهندس حسین دژاکام برسانید، «امروز باید کنگره‌ 60، در عرصه‌ فرهنگ‌سازی، راه بیشتری به روی خودش باز کند.»

ما تهدید سلامت را امروز داریم و می‌بینیم که هر روز می‌گویند وضعیت خوب نیست، مراقبت کنید، از کی مراقبت کنیم؟ از خودمان؛ این پیام‌ها را برای چه کسانی می‌گوییم‌؟! چرا می‌گوییم، به سمت مواد مخدر نروید؟! چرا می‌گوییم مراقبت کنید؟! چرا می‌گوییم، این راه پایانی ندارد؟! ین راه، به‌جز درماندگی، سودی ندارد.

بعضی وقت‌ها احساس می‌شود، من که در این جایگاه قرار گرفته‌ام، از این ساختار و جامعه بیرون هستم، جدا از شما زندگی و فقط صحبت می‌کنم. نمی‌دانم درد و شرایط بد اقتصادی چیست و فقط یکسری صحبت‌ها می‌کنم‌.

شخصی می‌گوید که برای تأمین مایحتاج زندگی خود و خانواده‌ام، صبح تا شب تلاش می‌کنم؛ اما این تلاشی که منجر به دریافت درآمد شود و به‌جای اینکه هزینه رفاه و آسایش خانواده شود، صرف بیماری می‌شود، آیا سودی دارد؟!

چرا جامعه‌ ما، علاج قبل از وقوع را نمی‌بیند؟! چرا منتظریم که یک مصرف‌کننده پیدا شود تا متوجه شویم که اعتیاد هم هست؟! چرا باور به وجود نداریم؟! لحظه‌ای متوجه می‌شویم که دیگر دیر شده است؛ ولی مدل کنگره می‌گوید که دیر نیست و من می‌گویم، ظرفیت کنگره نمی‌گوید که شما به یک مصرف‌کننده تبدیل شوید تا امروز ما به شما کمک کرده و شما را درمان می‌کنیم.

امیدوارم روزی برسد که شخص مصرف‌کننده وجود نداشته که به سمت کنگره برود و امثال من و مسئولان، به این ساختار برویم و از این دانش و رحمت خدا استفاده کنیم.

مدل نگرش و چارچوبی که جناب مهندس ابداع کرده، فقط برای افراد آسیب دیده نیست. من کتاب ایشان را در دست خیلی از افراد سالم جامعه دیده‌ام که مطالعه می‌کنند و از دانسته‌ها و یافته‌های ایشان، استفاده می‌کنند. جامعه و پدر و مادر باید، تلنگر جدی بخورند.

آسیب وجود دارد، اعتیاد وجود دارد، عرضه مواد مخدر وجود دارد؛ این‌ها، حقایق کتمان ناپذیری هستند. چرا به‌جای آنکه به سمت مراقبت بیشتر و دانش بهتر حرکت کنیم، می‌گوییم چون مواد مخدر در جامعه وجود دارد، اشخاص، مصرف می‌کنند! کدام باور، این را می‌پذیرد؟! ماهیت این بودن چیست؟! برای درماندگی ما است و سودی ندارد.

امروز جامعه ما می‌داند که مصرف مواد مخدر درد است؛ اما چرا با علم به این موضوع، وارد چرخه اعتیاد شده و این روند، روزبه‌روز بیشتر می‌شود؟ آیا غیر از جهل و جهالت هست؟!

 جهالت، یعنی من می‌دانم و وارد می‌شوم و انجام می‌دهم؛ با کسی که می‌داند و انجام می‌دهد چه‌کار باید کرد؟! چه مسیری را باید پیش پای او گذاشت؟

این مقوله‌ بسیار سختی است اما افسوس می‌خورم که امروز این جامعه می‌توانست، خیلی بالنده و پویاتر باشد ولی درگیر آسیب است‌، هزینه می‌پردازد و درد می‌کشد و از این درد کشیدن، من هم درد می‌کشم، من هم ناراحت می‌شوم؛ کسی نیست که از ناراحتی دیگران خوشحال باشد.

کنگره‌ 60، می‌تواند، راجع به موضوع خاص، مانند استفاده از ماسک که امروز ترویج می‌کنند، فرهنگ‌سازی کند. برای سلامت خودم، شاید مقداری اذیت شوم ولی بهتر از تخت بیمارستان است‌.

 از عزیزان مسئول، آقای شریفیان و دیگر اعضا، خواهش می‌کنم، در قبال سهل‌انگاری و عدم رعایت برخی از افراد، فرهنگ‌سازی را رواج دهند. شخصی که در این شرایط، مراسم عروسی برپا می‌کند و احتمال شیوع این بیماری را بالا می‌برد؛ آیا غیر از ظالم است؟! آیا فقط دشمن، ظالم است؟! کسی که شادی خود را با غم و غصه دیگری همراه می‌کند، این غیر از ظلم است؟! ان‌شاءالله که بتوانم، در عرصه‌های فرهنگ‌سازی، اقدامات بیشتری برای کنگره‌ 60 انجام دهم و احساسم این است که این ساختار، ماندگار است.

سخنان ایجنت نمایندگی شهرکرد، مسافر فرزاد:

خداوند را برای لطفی که در حق ما دارند، بسیار شاکرم. خدمت آقای مرتضوی و همراهان، آقای منصوری، آقای ایمان افروز و دوستانی که از اصفهان، مهمان ما هستند و قبول زحمت کردند، خیر مقدم و خوش‌آمد می‌گویم. کنگره‌ 60، اعتقادی دارد که بر حسب معماری خلقت ما، به‌عنوان مخلوق و جز از کل، هیچ دخل و تصرفی در آن نمی‌توانیم، داشته باشیم؛ بنابراین، خداوند، جهان را بر پایه‌ اضداد آفریده است، یعنی که نیمی از جهان، بر اساس تاریکی‌ و نیم دیگر بر اساس روشنایی است. اعتیاد، یکی از این تاریکی‌ها محسوب می‌شود. استاد امین می‌فرمایند: ما توان از بین بردن تاریکی‌ها را نداریم؛ چون خداوند، این‌گونه خواسته است، اما می‌توانیم خوبی‌ها را زیاد کنیم. برای حفظ طبیعت می‌توان، کاشت درختان را افزایش داد ولی نمی‌توانیم ماشین‌ها و کارخانه‌ها را کم کنیم.

 به‌واسطه دانایی که خداوند به ما انسان‌ها داده است، نباید خود را در معرض تاریکی‌ها قرار دهیم، چون زمان و زندگی را از دست می‌دهیم؛ اگر روزی، انسان در تاریکی قرار گرفت و خواسته رهایی از این تاریکی را داشت، خداوند به‌عنوان ولی و سرپرست، قطعاً، به او کمک خواهد کرد.