مهم‌ترین راه رسیدن به حال خوش، قدردانی است

جلسه اول از دور یازدهم کارگاه‌های آموزشی خصوصی همسفران کنگره۶۰ نمایندگی خیام به استادی همسفر زهرا، نگهبانی همسفر سمیه و دبیری همسفر معصومه با دستور جلسه «در کنگره60 چگونه قدردانی می‌کنیم؟» روز دوشنبه ۲۴ آذرماه ۱۴۰۴ ساعت ۱۶:۰۰ آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:

در ابتدا تشکر می‌کنم از نگهبان و گروه مرزبانی که اجازه خدمت در این جایگاه را به من دادند. از این فرصت استفاده می‌کنم و از همه عزیزان به‌ویژه اعضای جدید لژیون سردار که امسال به جمع ما پیوستند خوش‌آمد می‌گویم. همچنین از عزیزانی که در روز گل‌ریزان از لژیون سردار حمایت کردند تشکر و سپاسگزاری می‌کنم. ان‌شاءالله خیروبرکت آن به زندگی‌تان بازگردد، شاهد و ناظر برکاتش باشید.

در خصوص دستور جلسه «چگونه در کنگره60 قدردانی می‌کنیم»؛ باید عرض کنم که تمام دستور جلسات هفتگی در کنگره بار آموزشی خاصی دارند که ما همسفران باید نسبت به آن‌ها آگاهی و شناخت پیدا کنیم و این آموزش‌ها را به‌صورت کاربردی در زندگی خود اجرا کنیم تا به تعادل لازم برسیم. شکرگزاری و قدردانی هم در فرهنگ ما از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است و هم درکنگره برای آن اهمیت زیادی قائل هستند.

من همسفر در وهله اول باید شکرگزار نعمت‌های خداوند باشم که در اختیار من قرار داده‌شده است و قدر داشته‌هایی را که به من عطا کرده است را بدانم و در بهترین و سالم‌ترین حالت از آن‌ها نگهداری کنم. این کار مهم را تنها در صورتی می‌توانم انجام دهم که در صراط مستقیم باشم و در جهت ارزش‌ها حرکت کنم. من همسفر باید بدانم که ناشکری باعث می‌شود زندگی من رو به نابودی برود و کائنات، داشته‌هایی را که داده‌اند از من پس بگیرند، زمانی دوباره به من برمی‌گردانند که قدر آن داشته‌ها را بدانم. همه ما این شعر را شنیده‌ایم که می‌گوید: شکر نعمت، نعمتت افزون کند  کفر نعمت، از کفت بیرون کند

روزی همه ما آرزو داشتیم که مسافرانمان به درمان برسند و امروز در شرایطی قرار داریم که خدا را شکر نه‌تنها مسافرانمان به درمان رسیده‌اند؛ بلکه خودمان نیز به آرامش رسیده‌ایم و از شر افکار منفی که قبلاً با آن‌ها مواجه بودیم رهایی یافته‌ایم. اکنون این سؤال مطرح می‌شود که آیا ما شکرگزار این حال خوش هستیم؟ آیا فقط شکرگزاری از خداوند کافی است؟

خداوند برای این‌که نیازهای بندگانش را برآورده کند، انسان‌هایی را در مسیر زندگی آن‌ها قرار می‌دهد تا به خواسته‌هایشان برسند و درواقع این انسان‌ها دست‌های خداوند روی زمین هستند. حال این سؤال مطرح می‌شود که آیا ما نباید قدردان این انسان‌ها باشیم؟ من اگر قدردانی از مخلوق خداوند را نیاموخته باشم؛ هرگز نمی‌توانم از خود خداوند نیز سپاسگزاری واقعی داشته باشم. یکی از آموزش‌هایی که ما درکنگره یاد می‌گیریم، همین قدردانی و شکرگزاری است.

در کنگره آموخته‌ایم که قدردانی را به سه طریق انجام دهیم: اول قدردانی قلبی است؛ یعنی در افکار و اندیشه خود همواره شکرگزار کسانی باشیم که در کنگره به ما خدمت کرده‌اند. دوم قدردانی زبانی است؛ یعنی احساسات و تشکر خود را ابراز کنیم، البته نه به‌صورت شعاری؛ بلکه صادقانه و از دل. سوم قدردانی عملی است که مهم‌ترین مرحله سپاسگزاری به شمار می‌رود. در این مرحله باید در عمل نشان دهیم که واقعاً قدردان زحمات کسانی هستیم که به ما خدمت کرده‌اند.

از جمله مصادیق قدردانی عملی این است که به‌موقع در جلسات حاضر شویم، در امتحانات شرکت کنیم؛ چراکه افراد زیادی برای طراحی سؤالات و فراهم کردن این امکانات زحمت می‌کشند. همچنین شرکت در جشن‌های کنگره اهمیت زیادی دارد؛ باید در این جشن‌ها حضور داشته باشیم و با تقدیم پاکت و دل نوشته از راهنما، مرزبان و ایجنت تشکر کنیم. حمایت از قانون یازدهم و شرکت در لژیون مالی، یعنی لژیون سردار، احترام به‌تمامی جایگاه‌هایی که در کنگره در حال‌ خدمت هستند.

تلاش برای گرفتن خدمت در کنگره چه به‌صورت راهنما شدن و چه انجام کارهای ساده‌تری مانند نگهبان نظم، دبیر و سایر مسئولیت‌ها، همگی از راه‌های قدردانی عملی محسوب می‌شوند. خداوند را هزاران مرتبه شکر می‌کنم که به من توفیق داد در کنار شما عزیزان باشم و از تک‌تک شما آموزش بگیرم. همچنین از همسفر اعظم راهنمایم به خاطر محبت‌های بی‌دریغ و زحماتی که در این سال‌ها کشیده‌اند صمیمانه تشکر و قدردانی می‌کنم.

مرزبانان کشیک: همسفر سمیرا و مسافر علی
تایپیست: همسفر فرزانه رهجوی راهنما همسفر فاطمه (لژیون سوم)
عکاس: همسفر الهام رهجوی راهنما همسفر فاطمه (لژیون سوم)
ویرایش و ارسال: همسفر مهین رهجوی راهنما همسفر سمیه (لژیون دوم)
همسفران نمایندگی خیام نیشابوری