ششمین جلسه از دوره هجدهم از سری کارگاههای آموزشی خصوصی کنگره ۶۰ ویژه مسافران نمایندگی دلیجان، با استادی راهنما مسافر، نگهبانی مسافر علیمردان و دبیری مسافر منصور، با دستور جلسه: "هفته بنیان"، درروز دوشنبه ۱۷ آذر ماه ۱۴۰۴، ساعت۱۷ آغاز به کار نمود.
سخنان استاد:
خداوند را شاکر و سپاسگزارم که توفیق یافتم بار دیگر در این جایگاه قرار بگیرم و بتوانم به شما عزیزان خدمت کنم. از ایجنت محترم شعبه و گروه مرزبانی نیز بسیار سپاسگزارم که این فرصت را فراهم آوردند تا در کنار ایشان و در این جلسه، خدمتگزار شما باشم. همچنین از اعضای لژیون سوم نیز تشکر میکنم.
در رابطه با دستورجلسه این هفته که «هفته بنیان» نام دارد، به طور معمول یک جلسه عمومی به مناسبت سالروز رهایی بنیان کنگره ۶۰، آقای مهندس، برگزار میشود و سایر جلسات نیز به تاریخچه تشکیل و راهاندازی شعب در شهرهای مختلف اختصاص مییابد. به نوبه خود، سالروز رهایی ایشان را به خانواده محترمشان، تمامی خدمتگزاران کنگره ۶۰ و همه شما دوستان، تبریک و تهنیت عرض میکنم.
این رهایی برای ما از اهمیت ویژهای برخوردار است؛ چرا که رهایی ایشان سرآغاز رهایی نزدیک به دویست هزار نفری است که طی سالیان گذشته با پیروی از روش کنگره به درمان رسیدهاند. به تعبیری میتوان گفت همه این رهاییها در ادامه مسیر رهایی آقای مهندس محقق شده است. سالروز رهایی ایشان، در حقیقت سالروز کشف و آغاز به کارگیری پروتکل DST و سپس افزوده شدن تدریجی شربت OT به آن است. اینها گامهای نخست حرکت به سوی دانش نوینی بود که کنگره ۶۰ آن را بنیان نهاد و هماکنون نیز در همان مسیر گام برمیدارد و انشاءالله به زودی با همکاری تمامی خدمتگزاران به اهداف عالی خود دست خواهد یافت.
اما در مورد شعبه دلیجان؛ به لطف خداوند، من از روزهای نخست و چالشهای ابتدایی تأسیس این شعبه آگاه بودم. داستانی را بازگو میکنم که احتمالاً بسیاری از شما از آن بیخبرید. پس از رسیدن من به رهایی و با توجه به تلاشهای فراوان همسفر من برای درمانم – که شامل مراجعه به پزشکان متخصص داخلی و خارجی، فوقتخصصهای مغز و اعصاب و روشهای گوناگون ترک بدون نتیجه بود – رسیدن به رهایی از طریق کنگره ۶۰، امیدی در دل مادرم ایجاد کرد که دیگران در شهر دلیجان نیز بتوانند از این راه نجات بخش بهره ببرند.
از همان روزهای پس از رهایی، تلاشها برای انتقال این روش به دلیجان آغاز شد. در آن زمان تنها یک مسافر و یک همسفر از دلیجان در کنگره حضور داشتند و با توجه به تأکید کنگره و آقای مهندس بر کیفیت به جای کمیت، راهاندازی شعبه جدید با شرایط سختی همراه بود. شرط اصلی، تأمین مبلغی معادل ده میلیون تومان و همچنین داشتن مکان مناسب و خدمتگزاران توانمند بود.
با توجه به بضاعت محدود، برای تحقق این هدف به حامی قدرتمندی نیاز بود. آن حامی کسی نبود جز مادر بزرگوار کنگره ۶۰، سرکار خانم آنی بزرگ، همسر آقای مهندس. ایشان به طور محرمانه و با هدایتهای دقیق، مادرم را در این مسیر راهنمایی کردند. اولین اقدام، درخواست از مسئولان شهری برای پیگیری موضوع نزد آقای مهندس بود. مادرم با پشتکار فراوان، روزهای متمادی به دیدار فرماندار وقت شهرستان، آقای سلیمانی، میرفت تا اینکه در نهایت ایشان شخصاً با آقای مهندس تماس گرفتند.
با این حال، به دلیل نگرانی از نبود خدمتگزاران کافی در شهر و همچنین عدم همکاری کلینیکهای محلی برای ارائه شربت OT، موضوع همچنان به تعویق میافتاد. با پیگیری دیدهبان محترم، آقای سلامی، و هشدار ایشان مبنی بر عدم اقدام خودسرانه، بار دیگر حمایت قاطعانه خانم آنی موجب تداوم تلاشها شد. ایشان فرمودند که مبلغ ده میلیون تومان باید از طریق مشارکت جمعی و نه یک نفر، تأمین شود. بر این اساس، لیستی از ۲۸ نفر از چهرههای معتمد فرهنگی، اصناف و افراد علاقمند تهیه شد و مبلغ مورد نظر به صورت مشارکتی جمعآوری گردید.
سرانجام در یک چهارشنبه، تأسیس سه شعبه جدید از جمله شعبه دلیجان اعلام شد. اولین مراسم عمومی به مناسبت هفته مبارزه با مواد مخدر در پارک طالقانی دلیجان برگزار گردید و دو هفته بعد، اولین جلسه رسمی با حضور آقای احمد فهیمی تشکیل شد. پس از آن، با انتخاب آقای احمد فهیمی به عنوان راهنما، فعالیت شعبه به طور رسمی آغاز گردید.
شعبه دلیجان در ابتدا با امکاناتی بسیار محدود – شامل بیست صندلی امانی، یک فلاکس چای و دو زونکن – کار خود را شروع کرد. در طول سالیان، این شعبه دورههای دشواری از جمله دوران کرونا را پشت سر گذاشت. افراد بسیاری آمدند و رفتند، و تعدادی مانند آقایان محمد کاوریان، سعید، جعفر، حسین باقری، یاسر و امیر ابراهیمپور به تدریج به جمع خدمتگزاران پیوستند، به درمان رسیدند و در گسترش شعبه نقش آفرینی کردند.
در بخش همسفران نیز اتفاقات مهمی رخ داد. یکی از مهمترین دستاوردها، تأمین شربت OT در خود شهر دلیجان بود، تا پیش از آن مسافران مجبور بودند برای دریافت دارو به شهر قم مراجعه کنند.
با تلاشهای خانم مهدیه (همسفر بنده) و با همکاری ارزشمند فرمانداری دلیجان، آقای حکیمی (دیدهبان محترم)، آقای ملکحسینی (دبیر ستاد مبارزه با مواد مخدر استان) و ریاست محترم دانشکده علوم پزشکی، این مهم در مدت کوتاهی محقق شد.
در پایان، باید گفت آقای مهندس آغازگر این حرکت و روشنکننده مشعل المپیک رهایی هستند. در این مسیر، هر یک از ما میتوانیم حاملان این مشعل باشیم و آن را برای گامهایی هرچند کوتاه بر دوش کشیم. انشاءالله همگی در مسیر این مشعل مقدس گام برداریم، خدمتگزار باشیم، افراد بیشتری را به کنگره هدایت کنیم و در نهایت، حال خوش را برای خود و اطرافیانمان به ارمغان آوریم. همانگونه که شعار کنگره ۶۰ میگوید: «محال است کسی که برای دیگران چراغ روشن میکند، خود در تاریکی بماند.»
تهیه و ارسال خبر: همسفر مسعود
نمایندگی دلیجان
- تعداد بازدید از این مطلب :
83