هدیه زیبای کنگره به قلبم

گاهی وقتی آدم به گذشته خودش نگاه می‌کند، باورش نمی‌شود چه روزهایی را پشت سر گذاشته؛ چه رفتارهایی داشته، چه ترس‌هایی، چه عصبانیت‌هایی و حتی چه خوبی‌هایی که فکر می‌کرد همیشه در او می‌ماند؛ اما وادی دهم به من یاد داد که هیچ‌چیزی در انسان ثابت نمی‌ماند، نه زشتی‌ها و نه زیبایی‌ها. انسان مثل رودخانه‌ای است که همیشه در حرکت است. گاهی آب، گل‌آلود می‌شود، گاهی زلال؛ اما مهم این است که‌حرکت می‌کند.

سال گذشته که دستور جلسه وادی دهم بود، من در یکی از سخت‌ترین مرحله‌های زندگی‌ام بودم. همسرم به کنگره نمی‌آمد، انگیزه‌اش را از دست داده بود و من واقعاً بریده بودم. احساس می‌کردم دیگر امیدی نمانده و قرار است همه چیز همان‌طور تاریک بماند؛ اما همان روزی که شنیدم «صفت گذشته در انسان صادق نیست»، انگار یک نور، آرام در دلم روشن شد. با خودم گفتم شاید او هم بتواند تغییر کند! شاید این وضعیتِ امروز، تمام حقیقتش نباشد. همین جمله کوچک امیدی بزرگ در قلبم کاشت و کمکم کرد دوباره ادامه بدهم.

این وادی نه فقط به من امید داد؛ بلکه به من مسئولیتم را هم نشان داد، اینکه انتخاب با من است و می‌توانم مسیر زندگی‌ام را عوض کنم. کنگره۶۰ به من یاد داد که تزکیه یعنی پاک کردن صفت‌های ضد‌ارزشی با تلاش و انتخاب‌های درست؛ یعنی اینکه در گذشته نمانم و با حرکت آگاهانه به آینده نگاه کنم.

وادی دهم به من یاد داد انسان‌ها محکومِ گذشته‌شان نیستند. ما می‌توانیم تغییر کنیم، می‌توانیم نرم‌تر، آرام‌تر، فهمیده‌تر و مهربان‌تر شویم. همان‌طور که رودخانه هیچ‌وقت مثل دیروز نیست، من هم دیگر آن آدم‌ دیروز نیستم و مسافرم هم نیست.

این وادی برای من یعنی امید؛ یعنی باور به اینکه حرکت درست، حتی اگر آهسته باشد، همیشه ما را به جایی روشن‌تر می‌رساند و این یکی از زیباترین هدیه‌هایی است که کنگره۶۰ به قلبم داده است.

نویسنده: همسفر مهدیه رهجوی راهنما همسفر سهیلا (لژیون یازدهم)
رابط خبری: همسفر فاطمه رهجوی راهنما همسفر خندان (لژیون هفتم)
ارسال: همسفر سعیده رهجوی راهنما همسفر خندان (لژیون هفتم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی لویی پاستور