جشن گلریزان یک قرض نیکوست بین ما و خداوند

یازدهمین جلسه از سری سوم کارگاه‌های آموزشی عمومی کنگره ۶۰ ویژه مسافران و همسفران نمایندگی گرمسار با دستور جلسه«گلریزان»با استادی راهنما همسفر زهره، نگهبانی مسافر محمدرضا دبیری مسافر سهیل در روز پنجشنبه ۲۲ آبان ماه ۱۴۰۴ ساعت ۱۷ آغاز به کار نمود.

خلاصه سخنان استاد:

جشن گلریزان یک قرض نیکوست بین ما و خداوند، و این دو سر سود دارد؛ از هر دو طرف ما بهره‌مند می‌شویم. در هر بخشی که بخشش داریم، می‌تواند در قسمت مال باشد یا در بخش‌های دیگر؛ مثل زمانی که از کسی که در گذشته به ما آسیب زده، می‌گذریم.در کنگره بخشیدن را یاد می‌گیریم. در تمام آیات قرآن، آغاز هر سوره با «بسم‌الله الرحمن الرحیم» است؛ یعنی به نام خداوند بخشنده و مهربان. چرا از صفات دیگر خداوند یاد نشده است؟ زیرا بهترین و برگزیده‌ترین صفت در وجود خداوند، بخشنده بودن اوست.

«الحمدلله رب العالمین»؛ یعنی خداوندی را ستایش می‌کنیم که پروردگار جهانیان است. ببینید، خداوند بخشنده و آموزنده است. آموزگار می‌تواند راهنما باشد برای رهجو، می‌تواند خدا باشد برای بنده‌اش، یا پدر و مادر برای فرزندشان.
شما نگاه کنید، اگر تمام جان خود را فدای فرزندتان کنید و با تمام وجود محبت را به او برسانید و چیزی برای خودتان کم نگذارید، در مقابل انتظار دارید که او هم محبت را برگرداند. این همان بخشش است. اما وقتی محبت بازگردانده نمی‌شود، ناراحتی پیش می‌آید.همان‌طور که راهنما تمام لطف و محبتش را در حق رهجو انجام می‌دهد، اگر بازخوردی نبیند، دلگیر می‌شود. خداوند نیز که همه چیز را برای ما گذاشته، به ما یاد می‌دهد که بخشنده باشیم؛ اگر نبخشیم، رها می‌شویم.

گاهی در مسیر زندگی، احساس می‌کنیم در جاده‌ای گیر کرده‌ایم ومی‌گوییم: «خدایا، چرا مشکل من حل نمی‌شود؟» مثل این است که گویی بزرگ در مسیر ما قرار دارد و هرچه تلاش می‌کنیم آن را حرکت دهیم، نمی‌شود.این گوی می‌تواند همان قضاوت‌هایی باشد که کرده‌ایم، منیت‌هایی که داشته‌ایم، یا آزارهایی که به خود و دیگران رسانده‌ایم. همین‌ها مانع حرکت ما در مسیر می‌شوند.در وادی هشتم می‌گوید: «با حرکت، راه نمایان می‌شود.»

ما حرکت می‌کنیم، اما گاهی به مقصد نمی‌رسیم؛ چون هنوز پیمان‌های خود را نبسته‌ایم. باید از خدا بخواهیم ما را ببخشد، باید قضاوت‌ها و کارهای ضد ارزشی خود را جبران کنیم. آن‌گاه مسیر زیباتر و روشن‌تر می‌شود.وقتی در مسیر قرار می‌گیری و آن گوی مانع حرکت توست، باید ببخشید؛ مال، جان و محبتت را.بخشش مانند باروتی است که روی آن گوی ریخته می‌شود و آن را می‌سوزاند تا راه برای رسیدن به نور باز شود.

انسانی که می‌بخشد، سبک است؛ چون قضاوت و منیت را کنار گذاشته و کارهای ضد ارزشی را سوزانده و به باد سپرده است. چنین انسانی آرام و سبک‌بال است. من در کنار کسانی بوده‌ام که بخشش‌های بزرگی انجام داده‌اند و واقعاً آرامش و صبوری در چهره‌شان دیده می‌شود.

خدا را شکر می‌کنم، چون ورود من به کنگره در روز جشن گلریزان بود. برای من، زهره همیشه نشانه‌ای است و برای مسافر هم یک کُد.
هر بار که در این جشن حضور پیدا می‌کنیم، با اشتیاق وارد می‌شویم، چون می‌دانیم چه کلیدی از خداوند دریافت خواهیم کرد و چه پیامی در مسیرمان گشوده می‌شود.

مرزبان کشیک:مسافر حسین
عکاس: مسافر سجاد
ویرایش و ارسال: همسفر زینب مرزبان خبری