باید فهم و جهان بینی خدمت کردن را بیاموزم

سلام دوستان اسماعیل هستم مسافر
خدا را شکر می کنم که در کنگره حضور دارم و در حال انجام خدمت هستم.
به نظرم تفکر کردن در ایجاد حال خوش نقش مهمی دارد؛ چرا که وقتی ما در حال تفکر کردن باشیم، بیشتر قدر نعمت های خداوند را می دانیم و  دیگر عیب جویی نمی کنیم.
قبل از ورد به کنگره دنیای من، مملو از تاریکی بود و برای خروج از این تاریکی، قدم در هر مسیری که پیش رویم بود، می گذاشتم  تا اینکه در سال ۱۴۰۱ راه‌‌کنگره برایم نمایان شد؛ اما بنا به دلایلی نتواستم خوب سفر کنم و به رهایی نرسیدم.

یک بار دیگر به لطف خداوند وارد کنگره شدم و این بار با خواسته ای قوی و متفاوت نسبت به سفر قبلی، راهم‌را استوارتر ادامه دادم و به درمان رسیدم.
من همیشه باید قدر دان باشم از پرورگار، از جناب مهندس، از راهنما و همه خدمتگزاران کنگره؛ چرا که اگر این عزیزان نبودند من به این حال خوش نمی رسیدم. ناگفته نماند که هنوز راههای بسیاری را باید طی کنم، سفر دوم سفری است هم سهل و هم سخت وقتی سهل می شود که من در کنگره خدمتگزار باشم، نه یک تماشاچی، من باید زکات سفر خود را بپردازم و به تمام تازه واردین با دل و جان و بدون هیچ چشم داشتی خدمت کنم .

چون این خدمت و در عین حال آموزش است که به من جهش داده و باعث رشد و ارتقاء من می شود. من باید فهم و جهان بینی خدمت کردن را بیاموزم و با جان و دل حسش کنم که به چه نیت خدمت می کنم؟! آیا خدمت می کنم که دیگران به من  احترام بگذارند؟ اگر واقعا خدمت من بلاعوض و بدون هیچ چشم داشتی باشد، قطعا آن جهش در من شکل خواهد گرفت. از همه مهم تر اینکه خودم را متمایز از دیگران ندانم؛ چرا که این تمایز  را خود هستی به کسی که خدمت  صادقانه می کند، قائل می شود و او را از حال خوب برخوردار خواهد کرد. اگر مبدا و مقصد من در کنگره، مشخص باشد و به درستی در آن مسبر حرکت کنم، به آن تعادل و حال خوش مدنظر کنگره خواهم رسید.در آخر امیدوارم بتوانم خدمتگزار خوبی در کنگره باشم.
از این که این دلنوشته را خواندید از شما متشکرم.

تایپ: مسافر میلاد
گروه سایت نمایندگی اندیشه