شیشه درمان ندارد. جمله‌ای کوتاه با بار اثرگذاری بسیار عمیق که امید به درمان و ادامه زندگی را برای انسان‌های گرفتار در دام این ماده محرک و خانواده‌ها صفر می‌کند. کسانی که در جستجوی خلاصی از عواقب و عوارض مصرف این ماده خطرناک بوده‌اند. این جمله را در کلینیک‌ها و از زبان متخصصان امر اعتیاد شاید بسیار شنیده باشند که شیشه هیچ راه‌حلی ندارد. شیشه با نام علمی مت‌آمفتامین ظاهری شفاف یا کمی سفید مایل به آبی با ساختاری درشت و شیشه مانند است که شبیه به تکه‌های کوچک یخ یا تکه‌های شیشه هستند.
این ماده بدون بو با مزه تلخ و قابل‌حل در آب و نوشیدنی با بافتی سخت است؛ اما شکننده که اغلب به‌صورت کریستال عرضه می‌شود، اما نوع پودر آن‌که شبیه به دانه‌های شکر یا نمک است هم موجود است و با نام‌های آیس، کریستال، مت و کرانک بین مصرف‌کنندگان معروف است. محرک شیشه برعکس مواد مخدری چون تریاک، کوکائین و ... منبع طبیعی ندارد و ماده‌ای کاملاً صناعی است که صفر تا صد تولید آن به‌صورت آزمایشگاهی و به‌صورت غیرمجاز در محل‌های که اصطلاحاً آشپزخانه گفته می‌شود در محیطی کاملاً غیر بهداشتی به دست می‌آید.
این ماده در سال ۱۸۸۷ در کشور آلمان به‌عنوان داروی برای درمان افسردگی، چاقی، بیش‌فعالی و ... پا به عرصه گذاشت و بر اثر ناآگاهی در این عصر در جنگ جهانی دوم سربازان آمریکایی، آلمانی و ژاپنی برای رفع خستگی، داشتن هوشياری و بیداری طولانی‌مدت از آن استفاده می‌کردند که با گذشت زمان وارد بازار مصرف عموم شد. با ظاهر شدن تخریب‌های حاصل از مصرف، تولید و توزیع شیشه غیرقانونی اعلام شد، اما به‌صورت غیر مجاز تولید و توزیع آن ادامه پیدا کرد.
شیشه به روش‌های مختلفی ازجمله، بلعیدنی (قرص)، حل کردن در مایعات و تزریق وریدی، استنشاقی یا اسنیف کردن، پودر کردن در شیشه‌هایی به نام پایپ، دود حاصل را استنشاق می‌کنند که دود آن بدون بو است و بعد ۵ تا ۳۰ دقیقه بعد از مصرف حالت راش در فرد ایجاد می‌کند، اسنیف کردن و تزریق شیشه سریع‌ترین تأثیر را دارد که پس از گذشت ۵ تا ۱۰ ثانیه احساساتی چون توهمات، سرخوشی را در فرد ایجاد می‌کند، اما استفاده از شیشه به هر روشی علائم مختلف جسمی و روانی خاصی را بروز می‌دهد و این باعث شده شیشه به یک ماده خطرناک و پیچیده تبدیل شود.
شیشه یا مت‌آمفتامین محرکی است که به‌سرعت دوپامین را افزایش می‌دهد، (دوپامین ماده شیمیایی مغز که باعث احساس لذت و انگیزه شده، همچنین سبب افزایش مهارت حل مسئله و حافظه می‌شود.) افزایش سریع دوپامین می‌تواند منجر به حس سرخوشی موقت شود، اما مقادیر زیاد دوپامینی که به‌طور نامنظم تولید شود، عملکرد مغز را تغییر داده و منجر به وابستگی و اعتیاد مواد مخدر و محرک می‌شود. علاوه بر این واکنش‌هایی که به دلیل متابولیسم‌های زیاد دوپامین ترشح می‌شود، می‌تواند منجر به احساس تحریک‌پذیری و افسردگی شود.
معمولاً دوز مصرف شیشه برای سرخوشی ۵ تا ۶۰ میلی‌گرم است؛ درصورتی‌که فرد بیش از ۲۰۰ دوز در یک‌مرتبه استفاده کند، دچار اوردوز شده و جان خود را از دست خواهد داد. باگذشت زمان استفاده طولانی‌مدت شیشه می‌تواند به سلول‌هایی که دوپامین و سروتونین تولید می‌کنند، آسیب برساند.
تأثیر اصلی شیشه بر مغز و جذب آن به‌صورت کبدی است به همین دلیل در بدن به‌سرعت منتشر می‌شود. اعتیاد به شیشه علائم و مشکلات فراوانی برای شخص مصرف‌کننده یا بیمار اعتیاد ایجاد می‌کند، مانند ایجاد بی‌اشتهایی و کم‌آبی در بدن که باعث لاغری مفرط، کمبود ویتامین و مواد معدنی که سبب نقص در سیستم ایمنی و ورود ویروس‌ها و بیماری‌های عفونی، تنگ شدن عروق خونی خشکی دهان، دهان مت یا پرحرفی، ایجاد بوی بد دهان، زردی و پوسیدگی دندان‌ها، کاهش یا افزایش میل جنسی، مشکلات تنفسی، مشکلات پوستی ازجمله ایجاد زخم و سوراخ مته‌ای و ... از عوارض ناشی از مصرف شیشه هستند.
یکی از علل بسیار مهم گرایش نسل جوان به این ماده مخرب ترویج این باور بوده که شیشه چون فاقد مورفین است پس اعتیاد و وابستگی ایجاد نخواهد کرد، اما وجود مصرف‌کنندگان بی‌شمار که اجبار به مصرف هستند خود گواهی به این باور اشتباه است. از عوامل دیگر گرایش به مصرف شیشه می‌توان به ایجاد سرخوشی، شب‌بیداری که بیشتر در قشر دانشجو و رانندگان جاده‌ها شایع هست، تغییر خلق در نوجوانان، کاهش وزن و ... می‌توان نام برد.
با وجود تخریب‌های بی‌شمار ناشی از مصرف شیشه آیا راه‌حلی برای رها شدن از این محرک خطرناک وجود دارد؟ روش‌هایی مانند استفاده از آگونیست‌های اپیویئدی مانند متادون، نالتروکسان، قرص فلوکستین، قرص B2، داروهای گیاهی، سقوط آزاد و روش‌های متعدد و ناکارآمد که سال‌هاست به‌جای حل مشکل، مسائل متعددی برای بیماران و خانواده‌ها ایجاد کرده است.
از دیدگاه بنیان جمعیت احیاء انسانی کنگره۶۰ شیشه نه محرک است نه مخدراست؛ بلکه مخرب و یک ماده جنایی است و در کتاب ۱۴ مقاله مصرف‌کنندگان شیشه را مصرف‌کنندگان شاخدار معرفی کرده‌اند که در اثر مصرف و توهمات شدید مرتکب قتل و جنایت شده‌اند که از مصرف‌کننده هیچ ماده مخدری جز شیشه سر نمی‌زند.
در اوایل دهه ۸۰ مصرف شیشه در ایران شیوع پیدا کرد و در سال ۱۳۸۶ آقای مهندس حسین دژاکام هشدار شیوع مصرف شیشه را با عبارت «سونامی شیشه در راه است» اعلام کردند و روزانه در اخبار و روزنامه‌ها شاهد گسترش و تبعات مصرف این ماده خطرناک بودیم.
جمعیت احیاء انسانی کنگره۶۰ سازمانی که با ارائه الگوهای بی‌نظیر درمانی از مصرف‌کنندگان شیشه برای همیشه بر روی عبارت شیشه درمان ندارد، خط بطلان کشید و با استفاده از روش DST سال‌هاست در این زمینه فعالیت و کارنامه درخشانی از روش درمان، داروی کارآمد و تعداد بسیار بالای درمان ارائه داده و امید درمان را عملاً در بین این قشر زنده کرده است؛ به‌طوری‌که آقای مهندس حسین دژاکام در مورد صورت مسئله شیشه فرمودند: «شیشه مانند سایر آنتی ایکس‌ها در کنگره به سهولت و مثل آب خوردن قابل درمان است».
تک‌تک ما شاهد انسان‌های هستیم که روزی به‌عنوان مصرف‌کنندگان خطرناک شیشه وارد کنگره۶۰ شده و امروز در راه کمک به انسان‌ها از بهترین خدمتگزاران به شمار می‌روند و هرکدام سندی بی‌نقص بر درمان شیشه در این مکان هستند. با آرزوی موفقیت برای کسانی که درراه کاهش رنج بشریت تلاش می‌کنند و به امید باز شدن مسیر درمان و رهایی برای انسان‌های که دربند هر ناخواسته‌ای گرفتار هستند.
نویسنده: ایجنت همسفر کبری
ویراش، عکاس و ارسال کننده: همسفر هانیه رهجوی راهنما همسفر کبری (لژیون اول) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی ارومیه
- تعداد بازدید از این مطلب :
471