قضاوت ها باعث رنج و اضطراب می شوند

در کنگره ۶۰، دستور جلسات کاربردی وجود دارد که ممکن است کلید حل سختی‌ها و مشکلات ما باشند. یکی از این دستور جلسات، به قضاوت و جهالت مربوط می‌شود؛ اگر ما در تاریکی جهل و ناآگاهی غرق شویم، بیشتر قضاوت خواهیم کرد؛ در حقیقت، تنها خداوند است که با آگاهی به اعمال ما می‌تواند قضاوت کند؛ زیرا او خالق همه موجودات است.

به فرد قضاوت گر، قاضی می‌گویند که تا حدودی برای قضاوت خود، دلایل، مدارک و معمولاً تجربه و دانش کافی در این زمینه کسب کرده است. آقای مهندس می‌گویند: حتی آن کسی که علم و آگاهی هم دارد، ممکن است در قضاوت خود دچار اشتباه شود. سؤالی که پیش می‌آید این است که ما چگونه قضاوت، حکم صادر کرده و آن را نیز اجرا می‌کنیم؟

قبل از ورود به کنگره ۶۰، به‌راحتی دیگران را قضاوت و غیبت می‌کردم؛ احکام صادر شده و آنها را اجرا می‌کردم؛ در نتیجه‌اش انرژی منفی، حال بد، تشنج در زندگی، بدبینی و بی‌اعتمادی بود، شکر خدا با ورود به کنگره و کمک آموزش‌های ناب آنجا دریافتم که چقدر درگذشته نادان و ناآگاه بودم و چه کارهای اشتباهی انجام می‌دادم؛ این کارها نه‌تنها مانع رشد من شد؛ بلکه مانع درمان مسافرم نیز گردید. هر شخصی برای خود، حریمی دارد و ما نباید به حریم دیگران وارد شویم!

قضاوت، به معنای تجسس در زندگی دیگران است که این عمل باعث می‌شود آرامش و آسایش خود را از دست بدهیم. اکنون آموخته‌ایم که قبل از قضاوت، کمی تفکر و به عاقبت کاری که انجام می‌دهم، توجه داشته و بررسی کنم که آیا این کار به من مربوط می‌شود یا خیر؟

قضاوت رابطه مستقیمی با جهالت دارد؛ هرچه آگاهی من افزایش یابد، قضاوت در مورد دیگران کاهش می‌یابد. انسانی که به دانایی و آگاهی می‌رسد، دیگر در مورد دیگران قضاوت یا غیبت نمی‌کند.

امیدوارم همه ما در مسیر آگاهی قرار بگیریم و با آموزش و عمل سالم هیچ‌کس را قضاوت نکنیم. قضاوت به معنای داوری است و برای این کار باید آگاهی لازم داشته باشیم. ورود به کنگره، ما را ملزم می‌کند تا از بعضی ضد ارزش‌ها دوری و به‌جای قضاوت‌های نادرست، بر روی دانش و آموزش خودکار کنیم. قضاوت‌نکردن برای ذهن ما غیرممکن است و منظور آن نظراتی است که ذهن انسان در مورد هر چیز عنوان می‌کند، وجود چیزهایی در پیرامون ما که نمی‌بینیم باعث می‌شود در مورد دیگران قضاوت کنیم؛ این قضاوت‌ها باعث رنج و اضطراب می‌شوند، من را از آموزش غافل و در مسیر انحرافی قرار می‌دهند؛ در نهایت از هدف اصلی که رشد و آگاهی است، دور می‌شوم.

زمانی که می‌خواهیم قضاوت کنیم، باید آگاهی لازم را داشته باشیم تا بتوانیم قضاوت درستی انجام دهیم؛ اگر بدون آموزش و آگاهی قضاوت کنیم، در مرحله جهل و نادانی خواهیم بود. از آقای مهندس حسین دژاکام و خانواده محترمشان تشکر می‌کنم که با فراهم‌کردن بستری مناسب و آموزش‌های ناب خود، ما را از جهل و نادانی به سمت عشق و آگاهی هدایت می‌کنند تا به آرامش برسیم.

نویسنده: همسفر رقیه رهجوی راهنما همسفر فاطمه (لژیون اول)
رابط خبری: همسفر گوهر رهجوی راهنما همسفر فاطمه (لژیون اول)
ارسال: راهنما همسفر پروانه نگهبان سایت
همسفران نمایندگی آبیک