آنجا که نشان و لباس نیست، فقط حرمت است که انسان را از لغزش باز می‌دارد

بسم الله الرحمن الرحیم

کنگره ۶۰ مکانی است مقدس، زنده، پویا و الهام‌بخش؛ مکانی که مأمن انسان‌هایی است که از تاریکی اعتیاد برخاسته‌اند و خواستار رهایی و بازگشت به زندگی سالم و انسانی هستند. مکانی که نه‌تنها جسم انسان را بازسازی می‌نماید، بلکه روان و جهان‌بینی او را نیز از نو بنیان می‌نهد. پس شایسته است که چنین مکان والایی، دارای قوانینی الهی، ساختاری منظم و اصولی روشن باشد؛ قوانینی که از دل تجربه، معرفت و شناخت برخاسته‌اند و ما را در مسیر درمان هدایت می‌کنند.

این قوانین و اصول ارزشمند در قالب «حرمت کنگره ۶۰» تبلوریافته‌اند؛ حرمت‌هایی که مانند حصاری امن، از جان و روان ما در برابر لغزش‌های گذشته محافظت می‌کنند. منِ رهجو، برای داشتن سفری آرام، ثمربخش و هدفمند، نیازمند رعایت این حرمت‌ها هستم. چراکه عدم پایبندی به این حدود و خطوط قرمز، همچون خروج از مسیر اصلی است؛ مسیری که با سختی بسیار آن را یافته‌ایم و حالا باید با دقت آن را طی کنیم.

واژه‌ی حرمت، ریشه در واژه‌ی «حریم» دارد؛ یعنی جایی که نباید از آن عبور کرد، حدومرزی که باید شناخته و محترم شمرده شود. این احترام و رعایت حدود، تنها محدود به جلسات رسمی نیست، بلکه در همه‌ی ارکان کنگره ۶۰ معنا دارد، به‌ویژه در پارک‌ها و فضاهای ورزشی که بخش مکمل و حیاتی درمان محسوب می‌شوند.

در محیط ورزش و پارک، هرچند تفاوت‌هایی با جلسات دیده می‌شود—چرا که در آنجا همه با یک‌شکل لباس، بدون شال راهنمایی، مرزبانی یا ایجنت حضور دارند—اما همین یکدستی ظاهری، بیش‌ازپیش اهمیت حفظ حرمت را یادآور می‌شود؛ زیرا در نبود نشانه‌های بیرونیِ جایگاه‌ها، تنها رفتار و منش افراد است که شأن انسانی، حرمت کنگره و سلامت جمع را تضمین می‌کند.

پس منِ رهجو، لازم و واجب می‌دانم که با رعایت ادب، احترام، سکوت، نظم و درک جایگاه‌ها، نگهدار حرمت‌ها باشم؛ چه در جلسات، چه در پارک و چه در هر مکان و زمانی که به‌عنوان عضوی از کنگره ۶۰ شناخته می‌شوم. این رعایت، نه‌فقط برای آرامش سفر خودم، بلکه برای حفظ امنیت، حرمت و آرامش جمعی است که در آن‌همه ما باهم رشد می‌کنیم.
با احترام: مسافر اسماعیل

تایپ: مسافر امیررضا لژیون هفتم
ویرایش: مسافر عباد لژیون سوم
ارسال مطلب: مرزبان خبری مسافر رضا
گروه خدمتگزاران سایت نمایندگی گیلان پارک محتشم