آنجا که کلام پایان می‌گیرد، ادب آغاز می‌شود

دل نوشته مسافر محمدحسین از لژیون دوم :

گاهی آدم‌ها را نه با ظاهرشان، که با "طرز برخوردشان" می‌توان شناخت.
ادب، عطر بی‌صدایی‌ست که بی‌آنکه دیده شود، حضورش فضا را آرام می‌کند.
آداب معاشرت، قانون نانوشته‌ای‌ست که مرز میان دل‌نشینی و دل‌زدگی را تعیین می‌کند.
آدم‌ها شاید فراموش کنند چه گفتی، اما هرگز فراموش نمی‌کنند چگونه گفتی.
بی‌ادبی، فقط بلند حرف زدن یا زخم زبان زدن نیست؛ گاهی سکوت‌های سنگین، نادیده‌ گرفتن‌ها و نبودن‌های بی‌دلیل، خود نوعی خشونت‌اند.
و بی‌تعادلی، آنجاست که یا آن‌قدر خود را کوچک می‌کنی که نادیده گرفته شوی، یا آن‌قدر بزرگ که دیگران را نادیده بگیری.
زندگی، صحنه‌ی گفت‌وگوست؛ نه جنگ.
اگر بلد باشیم با احترام گفت‌وگو کنیم، نیمی از راهِ انسان‌بودن را پیموده‌ایم.
تعادل یعنی: هم خودت را ببینی، هم دیگران را.
ادب یعنی: حتی وقتی حقی داری، باز هم با احترام حرف بزنی.
و معاشرت، هنری‌ست که دل‌ها را به هم نزدیک یا دور می‌کند، بی‌آنکه نیازی به لمس باشد...

سایت نمایندگی پردیس