ادب نشانه تعادل در انسان است

به نام خدا

«آداب معاشرت، ادب و بی‌ادبی، تعادل و بی‌تعادلی»

انسان موجودی اجتماعی است؛ یعنی نیاز دارد با دیگران ارتباط داشته باشد، زندگی کند، تبادل نظر داشته باشد و رشد کند ولی ارتباط انسانی بدون آداب معاشرت، مانند کوچه‌ای بی‌چراغ و جاده‌ای بی‌تابلو است. بی‌نظمی، آشفتگی، سوء‌تفاهم و رنج، نتیجه نبودن آداب در روابط انسانی است.

آداب معاشرت یعنی چه؟
آداب معاشرت، مجموعه‌ای از رفتارها و گفتارهای پسندیده‌ است که باعث می‌شود انسان در جامعه مقبول باشد و دیگران از بودن در کنار انسان احساس آرامش و احترام کنند. آداب معاشرت به ما یاد می‌دهد چگونه حرف بزنیم، چگونه رفتار کنیم، چه وقت سکوت کنیم و چطور انتقاد کنیم.

ادب و بی‌ادبی:
ادب ریشه در درک جایگاه خود و دیگران دارد. یعنی کسی که ادب دارد، اول خودش را می‌شناسد، می‌داند چه‌کاره است، و به همان نسبت به دیگران احترام می‌گذارد. از نگاه کنگره، ادب یکی از نتایج رسیدن به تعادل در مثلث درمان (جسم، روان، جهان‌بینی) است. کسی که درونش پر از خشم، نفرت، حسادت یا ترس باشد، نمی‌تواند مؤدب باشد، چون آنچه درونش هست، بیرون می‌ریزد. بی‌ادبی، فقط فحاشی نیست. بی‌احترامی، بی‌توجهی، تمسخر، نادیده گرفتن دیگران و خودبرتربینی هم نوعی بی‌ادبی‌ست.

تعادل و بی‌تعادلی:
تعادل یعنی قرار گرفتن در حالت آرامش، ثبات، و سنجش شرایط قبل از واکنش نشان دادن و در یک کلام رفتار سنجیده. کسی که به تعادل می‌رسد، لازم نیست از روی ترس سکوت کند، یا از روی خشم فریاد بزند. او واکنش‌هایش را مدیریت می‌کند و به جای واکنش سعی می کند درست رفتار کند.

بی‌تعادلی در معاشرت یعنی:
زیاد حرف زدن یا اصلاً حرف نزدن دائم انتقاد کردن یا هیچ نظری نداشتن است. حسادت به جای محبت، خشم به جای صبر، قهر به جای گفت‌وگو.

جمع‌بندی نهایی:
آداب معاشرت نه‌تنها باعث می‌شود دیگران ما را دوست داشته باشند، بلکه به آرامش درون ما نیز کمک می کند. ادب، نشانه‌ی تعادل و آرامش است، و بی‌ادبی معمولاً ریشه در بی‌تعادلی دارد.ما در کنگره ۶۰ یاد می‌گیریم که با آموزش جهان‌بینی، جسم و روانمان را به تعادل نزدیک کنیم تا به افکار سالم که سبب گفتار سالم و در نهایت رفتار سالم می شوند برسیم تا برخورد انسانی در ما شکل بگیرد.

مسافر رضا لژیون ششم