انسان در درجه اول مسئول اعمال خودش است

جلسه نهم از دوره چهل و دوم کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره۶۰؛ نمایندگی امین قم، با استادی راهنمای محترم، مسافر حسن، نگهبانی مسافر امید و دبیری مسافر عباس، با دستورجلسه "ظرفیت و مسئولیت، قبله گم کردن" یکشنبه 31 فروردین ۱۴۰۴ ساعت ۱۷ آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:

سلام دوستان حسن هستم یک مسافر؛
از گروه مرزبانی، دبیر جلسه، نگهبان و کسانیکه نوشتارها را خواندند تشکر می‌کنم.
خداوند را سپاسگزارم که به من توفیق داد تا در کنار شما دوستان، در این جایگاه خدمت کنم و آموزش بگیرم.
دستور جلسه "ظرفیت و مسئولیت، قبله گم کردن" می‌باشد؛‌
اساساً انسان موجودی است که به خاطر داشتن اختیار، خواسته یا ناخواسته یک سری مسئولیت‌ها را یا قبول می‌کند یا در اختیارش قرار می‌گیرد. انسان در درجه اول مسئول اعمال خودش است، بقیه موجودات و جمادات بخاطر نداشتن قدرت اختیار یک مسیری را طبق غریزه‌ای که برای آن‌ها برنامه‌ریزی شده است طی می‌کنند و به اتمام می‌رسند. تجربه ثابت کرده است بین تمام موجودات فقط انسان است که در این کره خاکی مشغول ایجاد تخریب است. بقیه موجودات بخاطر پیروی از غریزه، تخریبی را ایجاد نمی‌کنند، جالب اینجاست که ما انسان‌ها خودمان را شریف‌ترین مخلوق خداوند می‌دانیم. اما وقتی به عملکرد کلی انسان‌ها نگاه می‌کنیم این فکر، توهمی بیش نیست. نشانه بارز این توهم، این است که خداوند در قرآن بارها انسان‌ها را مورد سرزنش قرار داده است، که انسان موجودی زیانکار، فراموش‌کار و نسبت به خالق خود ناسپاس است، مگر افراد اندکی که ایمان آوردند و عمل صالح انجام دادند.

ایمان آوردن و عمل صالح یا صلح‌آمیز انجام دادن به این راحتی نیست. برای اینکه ما تبدیل به انسان‌های باایمان و صالح شویم نیاز به زمان و آموزش بالایی داریم. معمار هستی این جهان را به گونه‌ای خلق نموده که برای انجام کارهای ضد ارزشی نیاز به آموزش چندانی ندارد. به‌عنوان مثال: اگر یک اسباب‌بازی شکستنی را به کودکی بدهیم خیلی راحت در عرض چند دقیقه آن را نابود می‌کند، اما برای درست کردن همان اسباب‌بازی به یک کارخانه با تمام تجهیزاتش نیاز می‌باشد. انجام دادن کارهای ضدارزشی همیشه در ابتدا همراه با لذت می‌باشد، همه ما این موضوع را تجربه کرده‌ایم، مخصوصا درزمینهٔ اعتیاد و مهم‌ترین چیزی که از دست داده‌ایم زمان بوده است. به همین دلیل زمانی که می‌خواهم از این مسیر برگردم دوست دارم زمان را حذف کنم و با صرف کمترین انرژی به نتیجه برسم و اعتیادم را کنار بگذارم، اما این شدنی نیست و ما نمی‌توانیم زمان را حذف کنیم.

همه ما در زندگی مسئولیت‌هایی داریم، یک نفر مسئول اداره مدرسه است، یک نفر مسئول اداره کارگاه یا یک کارخانه است و درنهایت همه مسئول اداره جسم خود هستیم که این بزرگترین مسئولیت هر فرد می‌باشد. اما رابطه عجیبی بین ظرفیت، نقطه تحمل و مسئولیت وجود دارد. در کنگره 60 وقتی ما هدف‌مان را در قبال مسئولیتی که داریم گم می‌کنیم، یک اصطلاح قشنگی دارد که می‌گویند: طرف قبله‌اش را گم کرده است. یعنی من اصلاً هدفم را فراموش کرده‌ام از اینکه چرا این مسئولیت به من داده شده است. یادم هست که آقای زرکش فرمودند: وقتی یک مسئولیتی را به شما می‌دهند و وقتی‌که آن مسئولیت تمام می‌شود، شما فکر نکنید که جایگاه خیلی بالایی پیدا کرده‌اید. بلکه این تازه اول کار است، تازه باید بدانید که شما آمده‌اید برای خدمت کردن. اگر نگاه کنید به انجمن‌های دیگر که درزمینهٔ ترک اعتیاد فعال هستند، چرا اکثراً به نتیجه نمی‌رسند؟ چون شخص بعد از گذشت دو سه ماه پاکی، بالاترین جایگاه آموزشی یا خدمت را که الآن در کنگره 60 راهنمایی است به دست می‌آورد و رهجو می‌پذیرد. ولی در کنگره 60 این اتفاق چگونه می‌افتد؟ شخص که سفر اول خود را شروع می‌کند، باید حداقل 400 ساعت در کلاس‌های آموزشی شرکت کند، چهل تا سی‌دی بنویسد که حدود 2000 دقیقه مکتوب کردن سی‌دی‌ها است و خیلی کارهای دیگر انجام بدهد تا سفر اولش تمام بشود و وارد سفر دوم جهان‌بینی بشود. تازه بعد از آن باز هم آموزش‌ها ادامه دارد. این‌ها برای چیست؟ برای این است که وقتی من به یک مسئولیتی رسیدم، بفهمم که چه پشتوانه‌ای دارم و چه کسانی دست به دست هم داده‌اند تا من به این درجه برسم. من هم وظیفه دارم تا به دیگران کمک کنم. یعنی اینکه یادم نرود که وظیفه دارم تا خدمت به خلق کنم.

این موضوع در همه چیز صادق است، یعنی شما می‌توانید در مورد کوچک‌ترین خدمت مصداق بگیرید تا بالاترین خدمت. صحبت‌های روز چهارشنبه جناب مهندس خیلی جالب بود، فرمودند؛ من به واسطه جایگاه خدمتی که در کنگره 60 دارم، نمی‌توانم برای خودم سهمیه قائل بشوم. همه ما در مقابل قوانین کنگره 60 برابر هستیم و هیچ کدام نسبت به قوانین برتری نداریم. امیدوارم فراموش نکنم که قبلاً با چه حال و روزی وارد کنگره 60 شدم، اگر الآن حال خوبی دارم، بخاطر این است که خیلی‌ها دست به دست هم داده‌اند. پس این حال خوبم را مدیون خیلی‌ها هستم و نباید مغرور شوم.
ممنون که به صحبت‌های من گوش دادید.



^{تایپ و ویراستاری: مسافر حسن لژیون دوم و مسافر محمد لژیون نهم
عکس: مسافر محمدحسن لژیون هفتم
مرزبان خبری: مسافر جلال
تهیه و تنظیم: گروه سایت شعبه امین قم}