دل نوشته ای از مسافر بابک در باب هفته راهنما

به نام قدرت مطلق الله؛

سلام دوستان بابک هستم یک مسافر؛
دل‌نوشته‌ای کوچک تقدیم به انسان‌های بزرگ و عزیزانی که خود زمانی سرزمین تاریکی‌ها را تجربه نموده‌اند و رنج و سختی آن را لمس کرده‌اند. آنها سندی هستند بدون نقص برای اثبات درستی راه.
چطور می‌توان تشکر کرد از کسانی که بی‌منت کمک می‌کنند، بدون چشم داشت می‌بخشند و بی‌دریغ عشق می‌ورزند و نقطه‌به‌نقطه زندگی‌شان سرشار از انوار الهی است.
هیچ‌وقت لحظه‌ای که وارد کنگره شدم را از یاد نمی‌برم، انسانی ناامید باحال خراب که به هیچ‌کس نمی‌توانست اعتماد کند، ترس تمام وجودم را فراگرفته بود و به‌واسطه تفکر اشتباه و عملکرد غلط زندگی خودش و اطرافیانش را آشفته کرده بود و با خودکشی فاصله‌ای نداشتم.
او ناجی من شد وقتی کسی را نداشتم به من اعتماد کرد وقتی کسی قبولم نداشت به من محبت کرد وقتی همه به من بی‌مهری کردند، راهنما مرا از اعماق تاریکی بیرون کشید تا عظمت روشنایی را دریابم؛ به درمان برسم و جایگاه خودم را پیدا کنم.
آنها انسان‌هایی هستند که عهد بسته‌اند به انسانیت، به‌درستی، عمل سالم، معرفت و عدالت سرلوحه زندگی‌شان است.
آنها آمده‌اند برای مهار این آتش ویرانگر و چه سعادتی بزرگ‌تر از بودن در کنار راهنمای اول همه ما جناب مهندس دژاکام بنیان کنگره ۶۰ که منبع عشق بی‌پایان است.
ارابه‌ها را به حرکت درآورده‌اند و به دل‌سنگ رفتند و باورها را بامحبت واقعی عجین کردند. در این راه از هیچ تلاش و کوششی دریغ نکردند که ثابت کنند؛ آنچه باور است محبت است، آنچه نیست ظروف تهی.
هرچند کلام به‌تنهایی نمی‌تواند ذره‌ای از زحمت‌های این عزیزان را جبران کند و درعمل باید این انجام گیرد.
ارادتمند تمام راهنمایان کنگره ۶۰ مسافر بابک لژیون 12.