وادی دوم نوید امید و امیدواری است

جلسه سوم از دوره سيزدهم سری کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره‌۶۰ ویژه همسفران به استادی همسفر مریم و نگهبانی همسفر زهرا و دبیری همسفر مريم با دستور جلسه «وادی دوم و تاثیر آن روی من» در روز دوشنبه مورخ 3 اردیبهشت ماه ۱۴۰۳ رأس ساعت ۱٧:٠٠ آغاز به کار نمود.

خلاصه سخنان استاد:

سلام دوستان مریم هستم یک همسفر.

خداوند را شاکر و سپاس‌گزار هستم بابت فرصتی که در اختیار من قرار داده شد و این جایگاه نصیب من گردید. از همه‌ی عزیزان کمال تشکر را دارم.

چون دست خدا در این جهان یاور ماست در روز جزا هم کرمش داور ماست، پس بر دل ما ترس و غم و دلهره نیست این نتایج از راحتی باور ماست...
دستور جلسه‌ی امروز در مورد وادی دوم و تاثیر آن روی من است. وادی دوم به ما چه می‌گوید؟ می‌گوید هیچ موجودی جهت  بیهودگی پا به حیات نمی‌نهند و هیچ کدام از ما بی‌هیچ نیستیم، حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم. وادی دوم به ما می‌گوید که هیچ کدام از ما بیهوده خلق نشده و پا به این دنیا نگذاشته‌ایم و هر کدام از ما برای کار و رسالتی خلق شده‌ایم. به عنوان مثال: در کنگره‌۶۰ رسالت من چه بوده است؟ که مسافر من در کنگره۶۰ حضور پیدا نماید، به رهایی برسد و بعد از این‌که این اتفاق مبارک رخ داد، سالم و رها گردید من نیز حضور یابم تا بتوانم به دیگر اعضاء کمک نمایم بلکه آن‌ها هم به رهایی برسند.

وادی دوم به من نوید امید و امیدواری را می‌دهد و راجع‌به امیدواری صحبت می‌نماید و به ما می‌گوید که در زندگی‌مان باید هدف داشته باشیم و برای رسیدن به آن هدف باید تلاش نموده و در جهت آن اهداف قدم برداریم تا به هدف خود برسیم. اهداف‌ ما در چه راستایی باشد؟ هدفی که داریم در راستای خدمت به خلق، خانواده و فرزندانمان باشد و در ادامه به آن‌ها عشق بورزیم. مهم نیست اکنون در چه جایگاهی هستم و در کدام قسمت از سفرم قرار گرفته‌ام. مهم این است که وظایف خود را به درستی انجام دهم تا بتوانم در صراط مستقیم قرار بگیرم تا به رشد و کمال برسم. تمام مواردی که گفته شد در گرو این است که تفکر نمایم هدف از خلقت من چه بوده و خلقت و آفرینش من نیز بیهوده نبوده است. ما انسان‌ها یکی از بهترین مخلوقات خداوند هستیم. خداوند در قرآن کریم می‌فرمایند: فَتَبارکَ الله اَحسنَ الخالقین: یعنی انسان موجود بسیار با ارزشی است.

وادی دوم برای خود من یک تلنگر بود که با خود تفکر نمایم در هر شرایط سختی که به وجود می‌آید و گرفتار می‌شوم، هدف من انتخاب کوتاه‌ترین راه نباشد بلکه اول تفکر نمایم و سپس مشکلاتم را حل نمایم. زندگی همانند دوچرخه سواری می‌ماند، ما همیشه باید برای این‌که تعادل زندگی‌مان را حفظ نمائیم مدام در حال رکاب زدن باشیم. همه‌ی ما انسان‌ها روزی به دنیا می‌آئیم و روزی از این دنیا می‌رویم، حداقل باید سرمان را بالا بگیریم و در مسیر درست حرکت نمائیم. اگر تفکر نمائیم هدف از خلقت ما بیهوده بوده تمام زحمت‌هایی که می‌کشیم به نتیجه نمی‌رسد.

درون یکی از سی‌دی‌ها استاد امین می‌فرمایند: درست است که شاید انسان مقامی نداشته باشد، پولی نداشته باشد، جایگاهی نداشته باشد اما حداقل درون خودش یک شهر وجودی دارد و شهر وجودی‌اش که جسم‌اش است یک فرمانروا دارد، ما فرمانروای شهر وجودی خود هستیم. پس چه بهتر که بیائیم و از جسم خود مراقبت نمائیم و در مسیر درست قدم برداریم. ما باید باور نمائیم، باید باشیم و زندگی نمائیم، و در آخر وادی دوم این درس را به ما می‌دهد که هر چیزی که به ما حس ناامیدی و بیهودگی می‌دهد از خود دور نمائیم و بدانیم اگر خدا می‌خواست به این شکل تصور نماید، هیچ وقت ما را نمی‌آفرید و خلق نمی‌کرد، پس حتما از خلقت ما هدفی بوده که به این دنیا قدم بگذاریم. خداوند ما انسان‌ها را آفرید تا شاهکار خلقت خودش را به رخ عالمیان بکشد.

ممنون که با سکوت زیبایتان به حرف‌های من گوش فرا نمودید.

جلسه هماهنگی راهنمایان تازه واردین

معرفی نمرات برتر آزمون شماره چهارم:

نفر اول: همسفر اعظم (لژیون هفتم)، نفر دوم: مرزبان همسفر آرزو، نفرات سوم: راهنمای تازه واردین همسفر آرزو، همسفر آرشیدا (لژیون دهم)، همسفر عاطفه (لژیون چهارم)

ضبط، تایپ، ویراستاری و ارسال خبر: همسفر آتنا رهجوی راهنما همسفر ناهید (لژیون دهم)

عکاس: مرزبان خبری همسفر آمنه

همسفران نمایندگی بنیان مشهد