راهنما، قبله رهجو

به نام قدرت مطلق الله

اگر خوب نگاه کنیم، می‌فهمیم خلقت همان ظرفیت است یا ظرفیت‌ها را تعیین می‌کند که هر موجودی چه ظرفیتی دارد. ریشه اصلی ظرفیت، ظرف است. هر ظرفی دارای یک گنجایش محدودی می‌باشد؛ مانند یک استکان، سطل، حوض، دریا، دریاچه و... انسان‌ها نیز هر کدام یک ظرفیتی دارند؛ اگر از آن ظرف تجاوز کنند اوضاع و احوالشان خراب می‌شود و خداوند هرچیزی که به انسان می‌دهد در حد ظرفیتش است. ما باید ظرفیت خود را با دانش، آگاهی، آموزش، تفکر و تجربه بالا ببریم. مسئله بعدی، مسئولیت می‌باشد. مسئولیت نیز از سوال می‌آید. کسی که مسئول است باید پاسخ سوال را بدهد. ریشه مسئول، پاسخگو بودن و جواب پرسش را دادن است و هر کسی که مسئولیت بیشتری داشته باشد پاسخگویی‌اش نیز بیشتر است. کنگره جایی است که می‌توان آموزش‌ها را در آن کاربردی نمود و همین مسئولیت‌پذیری در وادی‌های اول تا چهارم به نوعی آموزش داده شده‌اند. این آموزش ما در کنگره باید خروجی داشته باشد؛ یعنی کاربردی شود. ما در کنگره درمانگر نداریم و هر شخصی مسئول درمان خودش است. مسئله دیگر، قبله گم‌کردن است. قبله یعنی هدف. وقتی نماز می‌خوانیم به سمت یک قبله می‌ایستیم. کسی که قبله گم می‌کند؛ یعنی هدفش را گم کرده است. این در مورد انسان‌هایی به کار برده می‌شود که وقتی به جایگاهی یا نقطه‌ای می‌رسند دیگر معبود خودشان را هم گم می‌کنند و برایش ارزشی قائل نمی‌شوند در این صورت می‌گوییم این‌ها قبله گم کرده‌اند. در کنگره رابطه رهجو و راهنما می‌تواند این چنین باشد که قبله رهجو، راهنمای او باشد نه شخص دیگری؛ که این باعث می‌شود قبله گم نشود. در نهایت اینکه منظور کلی دستور جلسه آن است که ما در مسائل زندگی هر کاری که به ما محول می‌شود باید ظرفیتش را داشته باشیم، اگر ظرفیت آن کار را نداشته باشیم به‌اصطلاح می‌گویند قبله خود را گم کرده‌ است؛ یعنی هدفش گم شده است و به آن چیزی که خواستار رسیدن به آن بودیم، نمی‌رسیم.

به قلم: همسفر مرضیه، راهنما همسفر آمنه (لژیون هشتم)

ویرایش: همسفر ناهید، راهنما همسفر معصومه (لژیون یازدهم)

ارسال: همسفر معصومه، راهنما همسفر الهام (لژیون سوم)

همسفران نمایندگی نیمایوشیج بهشهر