دست بر زانوی خود

منبع: نمایندگی شفا (مشهد) - همسفران
دوشنبه 1 خرداد 1402

تعداد بازدید از این مطلب : 335

جلسه هفتم از دوره‌ بیست‌وششم کارگاه‌های آموزشی خصوصی همسفران کنگره۶۰، ویژه همسفران نمایندگی شفا مشهد، با استادی همسفر سمیّه، نگهبان همسفر آسیه، دبیر همسفر محبوبه، با دستور جلسه «وادی سوم و تاثیر آن‌روی من» (باید دانست؛ هیچ موجودی به میزان خود انسان، به خویشتن خویش فکر نمی‌کند.) روز دوشنبه‌ یک خرداد ۱۴۰۲ ساعت ۱۶:۰۰ آغاز به‌کار نمود.

سخنان استاد:

سلام دوستان سمیّه هستم همسفر هادی

ممنونم از کمک راهنمای محترم خانم فاطمه که به من اجازه دادند، استادی این جلسه را داشته باشم.

-وادی سوم:

«باید دانست؛ هیچ موجودی به میزان خود انسان، به خویشتن خویش فکر نمی‌کند.»

این وادی آغازی تازه است که ما را به سلامتی، صلح و آرامش می‌رساند؛ اگر نقش اولِ زندگی خود باشیم؛ وظیفه حل مشکلات‌مان را بپذیریم، باید بدانیم وظیفه حل مشکل به عهده خودمان است. اگر تصور کنیم که بایستی دیگران بیایند و مشکلات ما را حل کنند در اشتباه هستیم! ما باید بدانیم که برای حلِ هر مشکل، بیشترین بار بر دوش خود ما است و هیچ کس مسئول زندگی ما نیست؛ جز شخص شخیص خودمان.

ممکن است مشکلی که برای من بوجود آمده است در ایجادش نقشی نداشته باشم مثلِ یک بیماری مادرزادی یا ... شاید مشکلی است که خودم با دستِ خودم در طول زمان بوجود آورده‌ام؛ دانه و بذرِ گیاه زهرآگینی است که کاشته‌ و آبیاری کرده‌ام و الان زندگی من را سخت کرده است.

برای مواجهه با این مشکلات دو راه دارم:

یکی این‌که بسوزم و بسازم و خودم را با آن مشکل وفق دهم! بگویم بقیه مقصرند، خانواده مقصر است، راهنما مقصر است، پدر و مادرم مقصرند و زانوی غم بغل بگیرم!

یا این‌که دست روی زانوی خود بگذارم، بلند شوم و بگویم هیچ موجودی به میزان خود انسان، به خویشتن خویش فکر نمی‌کند.

پس وظیفه و مسئولیت زندگی من به عهده خودِ من است؛ خودم باید برای خودم کاری کنم؛ این وادی‌ها در واقع تفکر اصلی کنگره۶۰، است؛ این‌که روی پای خودمان بایستیم، آقای مهندس اگر کمک‌های خارجی را از سازمان‌های مختلف در ایران قبول نکردند به‌خاطر این بود که ما روی پای خودمان بایستیم؛ گفتند که منابع مالی را فقط اعضای کنگره تهیه کنند، البته این از نظر من یک فرصتی است که در اختیار اعضای کنگره قرار گرفته است و الان اگر کنگره ساختمان دارد، زمین دارد، آزمایشگاه دارد، دانشگاه می‌سازد، فقط و فقط به خاطر این است که آقای مهندس گفتند: خودمان باید روی پای خودمان بایستیم.

در عنوان وادی سوم کلمه «باید» آمده است یعنی باید بپذیریم و بدانیم که هیچ کس بیشتر از سمیّه به سمیّه فکر نمی‌کند؛ پس باید نقش اول زندگی خود باشم و از هیچ کس توقع نداشته باشم که مشکل مرا حل کند نه خانواده، نه همسر و نه حتی کنگره .

آقای مهندس می‌گویند: ما راه را به مسافر نشان می‌دهیم، کمکش می‌کنیم، اما مسافر خود باید سختی را تحمل کند تا به مقصد سلامتی برسد.

پس باید سختی‌ها را با دل و جان بپذیریم و باور داشته باشیم که خدا باری را روی دوش ما نمی‌گذارد که توانایی حلش را نداشته باشیم؛ این وادی به ما می‌گوید: باید بار زندگی و مشکل‌مان را خودمان به دوش بکشیم اما یک چیز دیگر هم می‌گوید که بار دیگران را هم نمی‌توانیم به دوش بکشیم! راهی که دیگران باید بروند را نمی‌توانیم به‌جای آن‌ها برویم.

در این وادی آقای مهندس به همسفران می‌گویند: درست است که شما به خاطرِ مسافرتان وارد کنگره شده‌اید اما در وهله اول به خاطر خودتان و در وهله دوم به‌خاطر مسافرتان سفر کنید.

من وقتی از مسافرم ناراحت بودم، کم کم داشتم از کنگره دور می شدم، فردی در پارک همین حرف‌های وادی سوم را به من زد، که تو نمی‌توانی بار برادرت را به دوش بکشی و نمی‌توانی راهی که او باید برود را بروی؛ شاید سفر واقعی من از همان‌روز شروع شد.

گاهی ممکن است من با خودم بگویم: خداوندی که رحمان و رحیم است؛ چرا مشکل مرا حل نمی‌کند؟! مگر از خداوند چیزی کم می‌شود؟! جواب این است که مشکلات برای آموزش و رشد ما هست؛ درست مثلِ معلمی که در دبستان به دانش آموز، مسئله حساب می‌دهد و او را برای حل مسائل حساب سخت‌تر در راهنمایی، دبیرستان و دانشگاه آماده می‌کند؛ اما ممکن است پذیرشِ این‌حرف برای کسی که با مشکلات دست و پنجه نرم می‌کند، سخت باشد.

وقتی به گذشته نگاه می‌کنم و این‌که به‌ دلیلِ مصرف کننده بودن برادرم چقدر درد کشیدم، می‌بینم اگر آن سختی‌ها نبود، هیچ‌وقت برای درمان برادرم به کنگره نمی‌آمدم و با این مکان آشنا نمی‌شدم؛ اگر آن سختی‌ها نبود، الان من هم این‌جا نبودم. ما به این حیات آمده‍‌ایم تا روش حل مشکلات را بیاموزیم.

خیلی ممنونم که به صحبت‌های من گوش دادید.