دوربین باید روی خودمان باشد

سلام دوستان مسعود هستم مسافر؛ دل نوشته من با چند خاطره از سفر قبلی‌ام شروع می‌شود چون من یک‌بار در کنگره سفر کردم والان در سفر مجدد هستم. سفر قبلی‌ام را به‌خوبی تمام کردم و خدمتگزار شدم ولی چون ازنظر جهان‌بینی و تفکر زیاد روی خودم کارنکرده بودم یک‌سری اتفاقات برایم افتاد. در سفر قبلی‌ام همیشه 2 ساعت زودتر از شروع جلسه وارد شعبه می‌شدم و همیشه فکر می‌کردم که چرا بعضی‌ها دیر می‌آیند و وقتی از آن‌ها می‌پرسیدم می‌گفتند که کاردارند و شرایط شغلی باعث می‌شود که در جلسات حضور پیدا کنند. یادم می‌آید یک دوستی بود که برای بار چندم سفر می‌کرد و من همیشه پیش خودم می‌گفتم که چرا یک نفر باید انقدر نسبت به‌سلامتی خودش بی‌تفاوت باشد که سفرش رو چند بار خراب کند.

تا اینکه خودم سفرم را خراب کردم و مجدداً شروع به سفر کردم ولی بازهم متوجه این موضوع نشدم که چرا این‌طور شد. تا اینکه یک روز با خودم فکر می‌کردم و دیدم که من به هر چیزی که در مورد دیگران فکر می‌کنم و آن‌ها ایراد می‌بینم و دچار آن موضوع می‌شوم. رفتم تحقیق کردم و از سی‌دی‌هایی که جناب مهندس صحبت کردند متوجه این موضوع شدم که مغز انسان از 2 بخش خودآگاه و ناخودآگاه تشکیل‌شده است که اگر به‌صورت تمثیل بخواهم بیان کنم، ناخودآگاه مثل ماشین و خودآگاه اندازه فرمان ماشین است و تمام افکار و تصاویر که در ذهن من به‌صورت قوی شکل می‌گیرد و در ناخودآگاه ذخیره می‌شود و از آن قسمت از کائنات می‌خواهد که به آن موضوع برسم حالا چه مثبت چه منفی.
در کنگره یک مثال هست که می‌گوید دوربین باید روی خودمان باشد، تمام نواقصی که در دیگران می‌دیدم بذرشان در وجود خودم نهاده شده بود. الآن کم‌کم دارم یاد می‌گیرم که برای تقویت ناخودآگاه مغزم باید از تصویر درست، اندیشه درست و دانایی در صراط مستقیم کمک بگیرم و استفاده کنم چراکه تمام انسان‌هایی که من در اطراف خودم می‌بینم خود من هستند اگر در مرحله بالاتر از من هستند باید تلاشم را بیشتر کنم تا به مرحله‌ای برسم و دوباره تجربه کنم و اگر ازنظر دانایی پایین‌تر هستم باید آموزش بگیرم تا دوباره به آن درجه سقوط نکنم، چون صفت گذشته در انسان صادق نیست امیدوارم بتوانم در مسیر کنگره به آن اندازه از دانایی مؤثر برسم و هیچ‌وقت دیگران را قضاوت نکنم.
در ادامه‌ی این هفته، هفته جشن گل‌ریزان است و لژیون سردار و کمک‌های مالی به کنگره که البته کمک به خود ما است؛ چون تنها راه ذخیره و توشه برای آخرت بخشیدن درراه درست است. این هفته را به همه‌ی عزیزان تبریک می‌گویم و امیدوارم هفته باشکوه و بابرکتی باشد.

نگارنده: مسافر مسعود، لژیون 11،
تایپ و تنظیم: همسفر آرش