کارگاه های آموزشی کنگره60 ویژه همسفران؛ نمایندگی سعادت آباد

 حرمت‌ها می‌گویند دروغ گفتن، علیه شخصی سرزنش کردن، حرف یکدیگر را قطع نمودن، الفاظ ناشایست بیان کردن، در جلسه بدون اجازه سخن گفتن، بحث سیاسی نمودن، هرگونه پولی را ردوبدل کردن، هرگونه ارتباطی برقرار نمودن و بدون اجازه راهنما تلفن دادن یا گرفتن ممنوع است. در لژیون که می‎نشینیم نباید از هم‌سفر کناردستی‌مان سؤال کنیم. من هم‌سفر نباید سؤال کنم که: آیا مسافر تو می‎آید یا خیر؟ مسافرت چه‌کار می‌کند؟ بچه‌دارید یا نه؟ و هرگونه سؤالی که معنای تجسس را در برداشته باشد؛ زیرا تجسس موجب می‎شود که حال من خراب شود و به‌مرورزمان انرژی من را می‎گیرد و چیزهایی که فایده‌ای برای من ندارد به من منتقل می‎شود و حال طرف مقابل را نیز ممکن است که بد کنم. 

کنگره کلیات را به من می‎گوید و من باید جزییات را از داخل این‌ها استخراج‌کنم و فقط این آموزش‌ها مختص روابط کنگره نمی‎شود بلکه ما باید این قوانین را در خانواده و اجتماع نیز عملی کنیم. به عقیده بنده اگر بخواهیم به "شو شود" برسیم و به صلح و آرامش برسیم باید چهارده وادی را در زندگی پیاده کنیم، با توجه به این نکته که جناب آقای مهندس می‎فرمایند شما اگر وادی اول را یاد بگیرید مانند این است که چهارده وادی را طی نموده‎اید. تفکرات منفی در زندگی من بسیار بود. 

حین گرفتن آموزش‌ها، بهترین جایگزین تفکرات منفی را پیام‌های کتاب قرار دادم. اگر فکر کنم که مسافرم می‌خواهد مصرف کند این پیام را میگویم"من آب می‎آورم تو آن‌قدر بنوش که سیراب شوی اما نه زیر آب من بلندم به بلندای قله‌هایی که نتوان تسخیر نمود اما تو بر بام من مسلح بیا تا عظمت را ببینی من می‎رویانم آن‌قدر که زمین و آسمان را، شب و ظلمت فراگیرد اما تو از میان سبزه‎ها نور را بیاب و بر بال آن بنشین و به‌سوی من پرواز کن تا عظمت را ببینی تو می‌توانی همه آنچه هست را با نیروی عقل خویش تبدیل به بهترین کنی و به‌سوی نقطه ایی بیایی که آغاز نموده ایی".

وظیفه دیگر اینکه مسئولیت‌های زندگی‌ام را بپذیرم. از ضد ارزش‌ها پرهیز کنم. قناعت کنم که در وادی پنج به پس‎انداز کردن و قوی کردن پایه‌های مالی اشاره‌شده است.

خداوند را وکیل خود قرار دهم و شکر گذار باشم. تسلیم محض راهنما باشم و به دستورات عمل کنم. نقطه تحمل را بالا ببرم. خدمت کنم. از سبد پول حمایت کنم. صفات گذشته را تغییر دهم و بدانم که پایان هر نقطه سرآغاز خط دیگری است و کلام آخر اینکه یک ره‌جو عاشق است و عشقش سوختن است اما نه برای خاکستر شدن بلکه برای تبدیل‌شدن به نور برای بودن و عشق ورزیدن.

نویسنده: هم‌سفر مریم

لژیون خانم علاقه‌مند

شعبه سعادت‎آباد