هر کس در این سرا آید نانش دهید

خلاصه سخنان استاد:
قبل از هر چیز خداوند را شاکر هستم که امروز در این جایگاه قرار گرفتم. هر آموزشی که در کنگره می‌گیریم در ضمیر ناخودآگاه ما ثبت می‌شود و زمانش که رسید در قالب آموزش به دیگران انتقال داده می‌شود.
یکی از عرفای بزرگ «شیخ ابوالحسن خرقانی» بر سر در خانقاهش نوشته بود: هر کس در این سرا آید نانش دهید و از ایمانش نپرسید. اولین بار این مطلب را در یکی از سی‌دی‌های آقای مهندس گوش کردم و خاطره روزی که با ناامیدی وارد کنگره شدم برایم تداعی شد. موقع ورودم کسی از من نپرسید چه کاره‌ای؟ چه مقامی داری؟ چه مدرکی داری؟ پولداری یا فقیری؟! تنها چیزی که از من پرسیدند این بود که مصرف‌کننده داری؟ خجالت کشیدم، گریه کردم و گفتم: بله و آن‌ها به من خوش‌آمد گفتند و به من عنوان همسفر را دادند. بعدها وقتی وارد پروسه درمان شدم و آموزش گرفتم، این بار از خودم خجالت کشیدم چون به جای این‌که من بال پرواز مسافرم باشم او بال پرواز من شد و من توانستم در این جایگاه‌ها قرار بگیرم.
امروز هشت سال است که با کنگره آشنا شده‌ام. اوایل لژیون سردار به این نام نبود، لژیون مالی نام داشت، با این شرایط که برای ورود باید پنج میلیون تومان پرداخت می‌کردیم و شرط لازم این بود که توان مالی داشته باشیم و مسافرمان رها شده باشد ولی من چون اوایل سفر بودم و شرایطش را هم نداشتم نتوانستم شرکت کنم اما این خواسته قلبی من بود و بذرش را در دلم کاشتم و یک گوشه ذهنم نگه داشتم و هر بار این تصویر را در ذهنم مرور می‌کردم.
چند سال بعد لژیون مالی به لژیون  سردار تغییر کرد و مبلغ شش میلیون تومان شد؛ در ضمن شرط عضویت در آن دارایی نبود که لزوماً من حتماً پولدار باشم تا بتوانم خدمت کنم. همه ما در زندگی گره‌ها و مشکلاتی داریم اما این گره‌ها می‌تواند با کمک به دیگران باز شود و نتیجه آن به خود ما برمی‌گردد، درواقع نتیجه‌اش یک برد است. به قول آقای زرکش، ما برای این‌که رشد کنیم، باید ببخشیم و من زمانی می‌توانم ببخشم و از چیزی بگذرم که در صور پنهانم رشد کرده باشم.
من قبل از کنگره هم به دیگران کمک می‌کردم اما هیچ‌وقت انرژی نمی‌گرفتم چون فکر می‌کردم باید برگردد تا بتوانم به یک نفر دیگر کمک کنم. من در کنگره بخشش بلاعوض را یاد گرفتم و اینکه صبر نکنم کسی از من کمک بخواهد و خودم قدم اول را بردارم. یک روز چهارشنبه آقای مهندس در سخنرانی خود فرمودند: پول برای خرج کردن هست و خوب است که من ثروتمند زندگی کنم و نگهبان اموالم نباشم و اجازه بدهم این انرژی صرف جایی شود که به آن نیاز هست.
اعتیاد اژدهایی هزار سر است و همه خانواده‌ها در معرض این خطر قرار دارند. با شمشیر چوبی نمی‌شود به جنگ این اژدها رفت بلکه ما با کمک‌های مالی می‌توانیم دنیا را جای بهتری برای آینده بچه‌هایمان تبدیل کنیم اما مهم این است چطور و ازچه راهی؟! من نباید فکر کنم پارسال عضو لژیون سردار شدم و امسال که می‌خواهم دنور شوم، وظیفه‌ام را انجام داده‌ام و آلن دیگر نوبت بقیه است. این حرکت عظیم برای انشعاب نیاز به منابع مالی غنی‌تری دارد تا بتواند به اهدافش برسد.
همه ما که امروز اینجا دور هم جمع شده‌ایم نقاط مشترکی داشتیم، ترکش‌های اعتیاد به همه ما اصابت کرده اما امروز دیگر آن آدم قبل نیستیم. علم و آگاهی ما بالا رفته و امروز احساس امنیت و شادی می‌کنیم. مصرف‌کننده‌هایی که  دیروز به آن‌ها بی‌غیرت و بی‌اراده می‌گفتیم حالا صاحب جایگاه‌های خدمتی شده‌اند و همه این‌ها را مدیون انسان فداکاری هستیم که بیست و پنج سال خودش و خانواده‌اش را وقف پیشرفت کنگره کرد و هم‌چنین  افراد بسیاری که کمک کردند تا امروز علم کنگره در دنیا مطرح شود و نتیجه‌اش دستاوردهای مهمی است که در زمینه شناخت و درمان بیماری‌ها به دست آمده است. اگر قرار باشد که در این خدمات شریک باشیم، باید به کنگره وصل باشیم. کنگره به کمک مالی ما نیازی ندارد، چه باشیم و چه نباشیم، چه کمک کنیم و چه نکنیم، کنگره به راهش ادامه می‌دهد و به اهدافش می‌رسد.
شاعر بزرگ عطار می‌فرماید:
تو پـای به راه بنــه هیـــچ مـپرس             خـود راه بگویدت که چـون باید رفت
فقط به زبان و کلام نیست، باید خواسته ما قوی باشد و در این مسیر حرکت کنیم تا راه برای ما نمایان شود.
خدا را شکر می‌کنم که به من توفیق خدمت به خلق داده شد و توانستم قطره‌ای از این اقیانوس بیکران باشم. امیدوارم همه کسانی که امروز در این جلسه حضور دارند به این بند وصل باشند و کسانی که هنوز موفق نشدند،  خداوند راه و مسیر را برایشان باز کند.

 

 

 

 

 

 

 

 

تحويل جايگاه نگهباني و دبيري:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

نویسنده: همسفر اميره لژیون کمک راهنما همسفر رويا (لژیون سوم)