زباله‌های ذهنی

آیا تابه‌حال برایتان پیش‌آمده که زباله‌هایتان را چندین روز در منزل نگهداری کنید یا حتی شب‌ها موقع خواب آن‌ها را زیر سرخود بگذارید و بخوابید؟ قطعاً همگی در جواب سؤال من می‌گویید معلوم هست که نه کدام انسان عاقلی این کار را انجام می‌دهد؟ اما باید بگویم خیلی از ما این کار را انجام می‌دهیم و زباله‌های ذهنی خود را نه‌تنها چندین روز بلکه گاهی چندین ماه یا سال در نزد خود نگه می‌داریم و حتی ممکن است برخی شب‌ها آن‌ها را با خودمان به تخت خواب ببریم. آری منظورم زباله‌های کهنه و پوسیده و گندیده‌ای است که سال‌ها در ذهن خود تلنبار کرده‌ایم و خیال دور ریختنشان را هم نداریم. آیا حواسمان به وضعیت و بوی ناخوشایندی که از انباشتگی این زباله‌ها، زندگی خود و اطرافیانمان را احاطه کرده است هستیم؟ باید بگویم این زباله‌های ذهنی انواع و اقسام مختلفی هم دارند مثل باورهای غلط و اعتقادات، خرافات و افکار مسمومی که سال‌ها برایمان ملکه شده‌اند و دست برداشتن از آن‌ها کار راحتی نیست.

مثل نگاه و دید منفی من نسبت به خودم و نسبت به جهان پیرامونم، مثل هزاران دست از افکار مأیوس‌کننده و مخرب، مثل ترس‌های بازدارنده و خیلی از افعال نمی‌شود و نمی‌توانم و از این قبیل که سال‌ها ذهن من را اشغال کرده‌اند و جا برای افکار مثبت و امیدوارکننده و زیبا نگذاشته‌اند. زباله‌های ذهنی گاهی خاطرات کهنه و آزاردهنده هستند که سال‌هاست مثل خوره برجانمان افتاده است؛ ولی جرئت و توان به دور ریختنشان را ندارم یا شاید هم نمی‌دانم که آن‌ها چه تأثیری بر روی زندگی‌ام دارند. شاید عده‌ای از ما هنوز به این باور نرسیده‌ایم که کنترل ورود و خروج هر آنچه در ذهنمان است دست خودمان است و این من هستم که تعیین می‌کنم چه افکاری را در ذهنم راه بدهم و نگه‌دارم و چه چیزهایی را دور بریزم.

من گاهی نه‌تنها تمام آنچه دورریختنی است را نگه می‌دارم؛ بلکه هر از چند گاهی آن‌ها را از همه‌جا جمع‌آوری کرده و با شخم زدن افکارم آنچه برای خراب کردن تمام حواسم است را به کار می‌بندم. گاهی شاهدیم شخصی که تازه به کنگره وارد می‌شود اذعان می‌کند که اصلاً مطالب در ذهنش جا نمی‌گیرند، آیا به‌راستی در این ذهن انباشته جای خالی برای آموزش پیدا می‌شود؟ یکی از راه‌های دور ریختن زباله‌های ذهنی می‌تواند این باشد که من آن‌ها را از روی مانیتور ذهن بر روی صفحه‌ی کاغذ منتقل کنم و برای همیشه آن‌ها را به‌جایی که به آن تعلق دارند؛ یعنی سطل زباله بریزم. راه دیگر تمرکز کردن روی آموزش است، می‌شود عمل جایگزینی را انجام دهیم و جای افکار پوسیده و مسموم را با افکار خوب و مثبتی که از راه آموزش به دست آوردیم بدهیم. مهم شناسایی این زباله‌هاست و این‌که من به عمق تخریب آن‌ها پی ببرم و کنترل جهان ذهنی را به‌مرورزمان به دست خودم بگیرم و آسودگی خیال را برای خودم و اطرافیانم رقم بزنم.

نویسنده: کمک راهنما همسفر سمیه (لژیون ششم)

ویرایش و ویراستاری: کمک راهنما همسفر فاطمه (لژیون چهارم)

همسفران نمایندگی شهرری