برداشت از دستورجلسات ( جهانبین 1 و 2 )

جهان‌بینی کلمه بسیار بزرگی است. کلمه‌ای است که زندگی هر انسان را در این کره خاکی شکل می‌دهد٬ چه اعتقادی به جهان‌بینی داشته باشیم چه نداشته باشیم. در هر صورت هر کس که زندگی می‌کند طرز و مدل زندگی کردنش بستگی به جهان‌بینیش دارد و هر کس اکنون در این دنیا در هر جا که قرار دارد این جهان‌بینی اوست که او را در آن نقطه قرار داده است.

طبق فرموده استاد امین٬ جهان‌بینی یعنی: آنچه ما نسبت به کل هستی٬ جهان درون و جهان برون برداشت، ادراک، دریافت و احساس می‌نماییم و می‌فرمایند جهان‌بینی درون برداشت و ادراک و دریافت و احساس ما نسبت به خودمان است و جهان‌بینی بیرون نسبت به تمام هستی. (نسبت به انسان‌های دیگر، طبیعت، حیوانات و پرندگان و کلاً محیط‌زیست)

برای شناخت جهان و یا در واقع هستی‌شناسی ما ابتدا باید خودمان را بشناسیم! ما به عنوان هسته و دانه آدمیت در این جهان شکل گرفته‌ایم. حال من چگونه این هسته آدمیت را پرورش داده‌ام؟ آیا آدم شده‌ام و در آسمان‌ها سیر می‌کنم یا اینکه با دید پوچ به خودم و زندگی‌ام نگاه کردم و خودم را در پست‌ترین نقطه قراردادم و نهایتاً آن قدر این جسم زیبایی که به من عطا شده بود را تخریب کردم تا اینکه حتی خانه‌ای که بتوانم در آن استراحت کنم را ازش گرفتم و در نهایت کارتن خواب شدم.

راستی من، من مصرف‌کننده چه برداشتی از این دانه آدمیت کردم؟ چه ادراکی و چه احساسی به این تن که اگر با روان ما هماهنگ شود ما را تا جایگاه پیامبری می‌رساند، کردم. من با او چه کردم. آفرین بر این دیدگاه و بر این جهان‌بینی کنگره 60 که به من آموخت باید هر سه ضلع این مثلث زیبای جسم٬ روان و جهان‌بینی را به تعادل برسانم.

خوب است در هفته یک ساعت در یک جای خلوت بنشینیم و ببینیم آیا آموزش‌هایی که تاکنون کنگره به من آموخته است چه مقدار از آن در من پیاده شده است و چقدر از آن آموزش‌ها را من عملی کرده‌ام.

انشا الله که جسم٬ روان و جهان‌بینی خود را تحت اراده حضرت حق ، با تفکر صالح و عمل صالح بسازیم.

منبع : وبلاگ نمایندگی سعادت آباد