پذیرش مسئولیت

سلام دوستان فرزانه هستم یک همسفر

افکار انسان نقش بسیار مهم و حساسی در سرنوشت او دارد، کل رفتار آدمی بسته به تفکر اوست. بعدازاین که به خود و توانایی‌هایمان اعتماد کامل پیدا کردیم و این‌که قدرت و نیروی عظیمی داریم که خداوند در درون ما به ودیعه نهاده است، حرکت آغاز می‌گردد.

آب در کوزه و ما تشنه‌لبان می‌گردیم، یار در خانه و ما گرد جهان می‌گردیم.طبق مضمون این شعر، قدرت، انرژی و حال خوش در درون خود ماست حال‌آنکه سال‌ها جای دیگری به دنبال آن می‌گشتیم.

مسائل ریزودرشتی در طول زندگی هر شخص پیش می‌آید، یک فرد با توجه به درجه‌ای که می‌خواهد، رشد کند با فراز و نشیب‌های متعددی روبرو می‌شود و به قول کارل پور: «زندگی سراسر حل مسئله است.» پس‌ازاینکه ما به قوت و قدرت درون خود ایمان آوردیم، اولین مرحله برای حل مسائل زندگی‌مان، منظم کردن ذهنمان است. برای این کار باید بنشینیم فکر کنیم و اهداف خود را فهرست نماییم، باید ببینیم اولین و مهم‌ترین هدف در حال حاضر در زندگی‌مان چیست؟ اگر هم‌سفر یک مسافر سفر اولی هستم، باید تمام تمرکزمان روی فراهم آوردن شرایطی باشد که سفر اولمان به‌خوبی و با آرامش و کمترین تنشی به پایان برسد تا بتوانیم از میوه‌های شیرینش به‌موقع بچشیم.

و اما شرایط یک سفر خوب را چگونه فراهم کنیم؟ اینجاست که نیاز به آموزش داریم و یکی از پایه‌های اصلی آموزش‌های کنگره 60 وادی‌هاست. در وادی اول، می‌آموزیم که پایه و اساس هر چیزی تفکر است و یک سری ساختارهای مثبت در درونمان ایجاد می‌گردد. در وادی اول به این موضوع رسیدیم که سال‌های سال بدون تفکر و یا با تفکر اشتباه باعث سرگردانی خود شده بودیم و گاهی برای فرار از مشکلات در گوشه‌ای سرد و خاموش می‌نشستیم و ترجیح می‌دادیم اصلاً فکر نکنیم. ما هیچ‌گاه نمی‌خواستیم واقع‌بینانه به مسائل خود و ازجمله بیماری مسافرمان نگاه کنیم. وادی اول تفکر، برنامه‌ریزی و کشیدن یک نقشهٔ خوب و حساب‌شده را به ما آموخت.

در وادی دوم جوانه‌های امید شروع به رشد نمودند که هیچ موجودی بیهوده آفریده نشده حتی مصرف‌کننده‌ای که در اوج تاریکی است و اگر جایگاه خود را گم‌کرده است، دلیل این نیست که جایگاهی ندارد، پس حتماً من و مسافرم برای رسیدن به هدفی بسیار والا و باارزش قدم به این جهان نهاده‌ایم و همۀ ما به‌سوی هدفی بزرگ درحرکتیم، در اینجاست که امیدوار می‌شوم. من باید جایگاه خودم را پیدا کنم اما وقتی به این موضوع می‌رسم، نیروهای منفی شروع به کار می‌کنند که چه کسی یا چه کسانی جایگاه تو را ربوده‌اند؟ مقصر این‌همه درد و بدبختی کیست؟

و چه زیبا خداوند در آیاتی از کلام‌الله می‌فرماید: هنگامی‌که ناراحتی به شما می‌رسد، آن را از جانب پروردگار می‌دانید و خوشی‌ها را به خودتان نسبت می‌دهید. انسان همیشه سعی می‌کند به دنبال یک مقصر و گناهکار باشد و همۀ قسمت‌های ناموفق زندگی‌اش را به گردن او بیندازد. این مقصر می‌تواند یک انسان باشد و هم می‌تواند شانس و بخت و روزگار و تقدیر و یا حتی خداوند باشد، چون این کار بسیار آسان است اما کاری است بیهوده و بی‌نتیجه.

اینجاست که وادی سوم نمایان می‌شود؛ باید دانست که هیچ موجودی به میزان خود انسان به خویشتن خویش فکر نمی‌کند. این تو هستی که یک روز کاشته‌ای و اکنون در حال برداشت آن هستی؛ روزی عمل ناسالم کاشته‌ای و حالا می‌خواهی حال خوش برداشت کنی؟ اگر این وادی را قبول کنم و بار کاشتن بذر ناسالم را به عهده بگیرم و مسئولیت کارهایم را بپذیرم، می‌توانم شروع به حرکت کنم. من باید بپذیرم که مسئله‌دارم، باید بپذیرم که فقط خودم مسئول حل مسائلم هستم و این‌گونه آرام‌آرام به سمت خواسته‌ام هدایت می‌شوم و در اشعه‌ی نازک روشنایی، دست فرشتگانی را می‌بینم که به سویم کشیده شده‌اند و مرا دعوت به روشنایی می‌کنند و می‌خواهند در این مسیر یاریم کنند.

کنگره 60، در سه جلسه اول ورود هر فرد به او آموزش داده و او را دعوت به تفکر می‌کند. به او امید می‌دهد و حتی از همان ابتدا انتخاب راهنما را به عهدۀ خود فرد می‌گذارد. فرد را دعوت به صبر و شکیبایی می‌کند و به او می‌آموزد که به‌آرامی و قدم‌به‌قدم بذرهای ناسالمی که سال‌ها کاشته است و حال تبدیل به علف‌های هرز محکمی شده‌اند را باید از ریشه بکند و جای آن دانۀ باارزش تفکر، فرمان‌برداری، تزکیه، محبت، صلح و آرامش بکارد.

در سی دی ظرفیت شخصیت، آمده است که انسانی که مرتب دیگران را محکوم می‌کند، خود در درونش احساس گناه می‌کند و اما راحت‌تر آن است که دیگران را مقصر بداند تا خودش را و از آن‌ها بخواهد مشکلاتش را حل کنند، درحالی‌که هیچ موجودی به میزان خود انسان به خویشتن خویش نمی‌اندیشد.

وادی‌ها هرکدام منزلگاه‌هایی هستی که با توقف در آن‌ها و تفکر درباره‌شان در زندگی آرامش و رهایی از اسارت بندهای ضد ارزش‌ها حاصل می‌شود، به‌شرط آن‌که حرکت نموده و کاربردیشان کنیم.

در مورد خودم، من وقتی مسئولیت مسائلم را پذیرفتم و به دنبال راه‌حل آن‌ها جستجو کردم، حس‌هایم تغییر کرد و توانستم کسانی را که مسئول مشکلاتم می‌دانستم، ببخشم و با پاکیزه شدن ظرف وجودیم، جایی برای آموزش‌های ناب و زلال کنگره در درونم بازکنم و از خُنکای آرامش آن در بسیاری از لحظات زندگی‌ام سیراب شوم و این را مدیون سیستم کنگره 60 هستم؛ از همۀ شما سپاسگزارم.

نویسنده: کمک راهنمای محترم، سرکار خانم فرزانه
وبلاگ نویس: همسفر ظریفه