آموزشهای کنگره؛ بزرگترین هدیه کنگره به من

باسلام خدمت تمام عزیزانی که نوشته مرامیخوانند.

من پدرومادرمهربانی دارم و برادرانی صمیمی،۳۵سال سن دارم ومجردهستم.دوران کودکی زیبایی ولذت بخشی داشتم و دوران نوجوانی ام بدنبود.اما در نوجوانی به یکباره مشکلات اقتصادی فراوانی گریبان خانواده ماراگرفت و درست موقع شکل گیری شخصیت،افکارواندیشه من وارد بحران شدیم.

تاسن۱۸سالگی هیاتی ونمازخوان بودم اما ازهمین موقع از ارزشها فاصله گرفتم که به تدریج ازدرس و ورزش هم دورشدم،درسن ۲۰سالگی به سربازی رفتم،بعدازاتمام دوران خدمت خیلی تلاش کردم آدم سابق بشوم ودوباره به سمت ورزش وتحصیل برگردم امانشد.نتوانستم به ظرفیتهای خودم پی ببرم.

درسن۲۲سالگی برای اولین بار از مواد مخدر(تریاک)استفاده کردم وهیچی از آن نفهمیدم و چندماه بعد،برای بار دوم استفاده کردم که خیلی نشئه شدم و آرام آرام به سمت مواد مخدر کشیده شدم .بعدازسه سال به خودم آمدم دیدم که یک مصرف کننده حرفه ایی مواد مخدرهستم و دوباره تلاش کردم که قطع مصرف کنم اما نشد.ده سال مصرف مواد مخدر و ترک های ناموفق ناامیدم کرده بود تا اینکه به کربلا مشرف شدم و از آقا امام حسین خواستم راه نجاتی برایم پیدا شود .با هربدبختی بود چندروزی قطع مصرف کردم و واقعا خسته شده بود و تاریکی های زیادی را تجربه کرده بودم ،تنها خواسته ام از امام حسین و حضرت ابوالفضل راه نجات خودم بود .

بعداز برگشتن از کربلا از طریق یکی از دوستان باکنگره آشنا شدم و همین مسئله سبب شد تا از قزوین به تهران سفرکنم،شروع کار من ازفروردین ماه امسال بود و الان که این دلنوشته را برای شما مینویسم مدت سه ماه است که در حال سفرهستم و حس میکنم که گمشده خود را یافته ام و مسایلی که باعث انحراف جهان بینی من شد را در کنگره می توانم بازسازی کنم .

ازخداوند سپاسگزارم که این راه برایم نمایان شد و درحال برگشت به مسیر ارزشها هستم،آموزش هایی را در کنگره یافتم که برای تعالی نیاز داشتم،این مهم ترین ارمغان و هدیه کنگره به من بود.از خداوند میخواهم تا آخر عمر مسافر باشم و برای خودم ،خانواده و جامعه هم فردی مثمرثمر باشم .

از جناب آقای مهندس دژاکام نهایت قدردانی و سپاس را دارم ،از خانواده مهربانم تشکر میکنم و از راهنمای عزیزم آقای علی رضوانی نهایت سپاس را دارم.

دلنوشته ازمسافر حسین

تایپ: امیررضایی

منبع: نمایندگی شادآباد