ویرانگر

یاد الله در هر جا یاد خود از قطره به اقیانوس است.

پیش از هر سخن، پروردگارم را سپاس می گویم که لطف و رحمتش شامل حال این بنده ی حقیر گردید و روزنه ای از نور و امید را در اعماق تاریکی ها برایم نمایان ساخت تا به واسطه ی حضور در مکانی مقدس و الهی چون کنگره 60بتوانم با قواعد زندگی سالم و بدون نیاز به هیچ مخدری آشنا شوم تا با یاریش لایق آن باشم که پس از سالها اسارت در بند ابلیس مواد مخدر، آزادی و رهایی را با تمام وجود زندگی کنم.

تمامی مخدرها هر کدام به تنهایی آثار مخرب و ویرانگری را در جسم و روان انسان برجای می گذارند اما افسوس انسانی که به واسطه ی داشتن ابزار زندگی به نام عقل متمایز از سایر مخلوقات هستی است و از هر نظر در رأس قرار گرفته است با دست خود تمامی نظم و ترتیب صور پنهان و آشکار خود را دستخوش بی نظمی و بی ثباتی می کند. در اینجا به یکی از مخرب ترین مواد مخدری می پردازیم که نقش بسیار بزرگی در این بی نظمی و بی ثباتی دارد. هیدروکلراید مت آمفتامین که به آن آیس(Ice) یا کریستال هم می گویند همان شیشه است که مصرف آن تخریب هایی وحشتناک و گاه جبران ناپذیری را در جسم و روان انسان به وجود می آورد. شیشه از ترکیبات آمفتامین هاست. آمفی تامین به صورت صنعتی و در آزمایشگاه های غیرقانونی  تهیه می شود و قرص اکستازی نیز به صورت فشرده از ترکیبات همین مواد است.

این ماده اولین بار در سال 1893 میلادی در ژاپن ساخته شد و در زمان جنگ جهانی دوم توسط سربازان ژاپنی ، امریکایی و آلمانی برای برطرف کردن خستگی و افزایش انرژی مورد استفاده قرار گرفت. پس از جنگ باقیمانده ی مواد وارد بازار ژاپن شد و یک سیستم فراگیر از مصرف مت آمفتامین رخ داد و باعث شد که مصرف آن ممنوع گردد. این ماده ی محرک و خطرناک به صورت بی صدا و آرام و در عین حال با تبلیغ مافیای مواد مخدر از سال 1383 وارد چرخه ی مصرف در ایران گردید. در اوایل مصرف آن به دلیل ناشناخته بودن و گرانی قیمت بسیار محدود بود. در سال 86، سه و نیم درصد مصرف آن گزارش گردید اما در سال 87 با تولید داخلی که همراه بود با کاهش قیمت،‌مصرف آن روز به روز گسترش یافت. حال به تأثیر مخرب شیشه در سیستم اعصاب انسان می پردازیم تا بهتر با این شوکران خانمانسوز آشنا شویم. در سیستم اعصاب مرکزی انسان، سلولها با رشته های عصبی به صورت مستقیم به هم متصل نیستند بلکه ما بین دو سلول فضایی بسیار کوچک وجود دارد  که به آن سیناپس( Sinaps) می گویند. برای اینکه یک سلول بتواند پیامی را به سلول دیگر منتقل نماید بایستی از انتهای خود ماده ای را به داخل سیناپس ترشح کند. در علم پزشکی به این ماده نوروترانسمیتر(Neurotransmiter) می گویند. این ماده برروی گیرنده های سلول بعدی می نشیند و بدین طریق پیام عصبی منتقل می شود. دوپامین(Dopamine) و سروتونین(Serotonine) دو ترانسمیتر عمده می باشند که سوء مصرف شیشه باعث افزایش ترشح آنها در سیناپس می گردد. این افزایش ترشح باعث اختلال در کارکرد مغز می شود و این اختلال نه تنها موجب بروزعوارضی چون بی خوابی، بی اشتهایی، ‌پرخاشگری، کاهش وزن بدن، پایین آمدن شدید ایمنی بدن، نارسایی کبد و کلیه و ... می شود بلکه زمینه ساز بیماریهای روانی و خطرناکی همچون افسردگی و دوقطبی شدن در شخص مصرف کننده نیز خواهد شد.

همانطور که گفته شد مصرف شیشه ترشح دوپامین، سروتونین را در سیناپس های عصبی به شدت افزایش داده و منجر به تحریک سلول های مغز می گردد. شخص مصرف کننده ابتدا علایم بسیار خوبی توأم با لذت را تجربه می کند به همین دلیل شیشه را از اعتیاد آورترین مواد مخدر و محرک نام برده اند. در ابتدای مصرف تجربه های از سرخوشی با شدت بیشتری احساس می شوند، قدرت تمرکز و اعتماد به نفس را بالا می برد تا جایی که شخص مصرف کننده ی شیشه خطر را از خود دور می داند، بسیار صمیمی و مهربان می شود، خلاقیتش بالا می رود، دست و دل باز می شود اما غافل از اینکه پشت این همه علایم به ظاهر خوب ابلیس ستمکار پست چه دامی برایش گسترده است و در چه بندی گرفتار خواهد شد. بدبینی شدید، خشونت،‌کاهش شدید حافظه، توهم شنوایی و بینایی(دیدن صداها و شنیدن رنگها)، جنون و بسیاری اختلالات عصبی دیگر و در نهایت مرگ را می توان از عوارض شیشه نام برد. به دلیل افزایش ترشح نوروترانسمیترها بعد از اندک زمانی رگهای عصب مغز تحلیل رفته و مغز نمی تواند روند طبیعی خودش را داشته باشد و این شخص را در وضعیتی قرار می دهد که تمایل به درمان ندارد و این مصیبت بارزترین تأثیر شیشه روی مغز می باشد. طبق گزارش محققان یکبار مصرف آن تا 80% احتمال استفاده ی مجدد را افزایش می دهد. سوء تأثیر به مغز باعث می شود که شخص با آگاهی از تمامی این عوارض باز هم نمی تواند مصرف آن را قطع کند و این خود از تأثیرات مخرب مصرف شیشه می باشد.

نویسنده: مسافر یونس صادقی مهر

نگارنده: مسافر پویا ستاری